Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω.

Που βρίσκομαι; Απορώ. Είμαι στο Εσκισεχίρ. Μία πόλη όμορφη μόνο όταν θέλει. Μία πόλη που όσο βροχερή γίνεται, τόσο τη φοβάσαι. Διαφορετική από τις άλλες στα δικά μου μάτια, διαφορετική από ό, τι έχω συνηθίσει, μα τόσο ίδια στην καρδιά μου. Κάποιες φορές γίνεται εριστική, προκαλεί και σε διώχνει, σα να μη σε θέλει, σα να είσαι ένα μικρόβιο που προσπαθεί να ξεφορτωθεί όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Όταν είσαι ταξιδιώτης και απλός επισκέπτης σε υποδέχεται με τις καλύτερες προθέσεις. Άπαξ και αντιληφθεί όμως ότι θα είσαι εδώ για πολύ κάνει τα αδύνατα δυνατά να τη μισήσεις, γιατί; Γιατί αυτή η πόλη είναι σε μία χώρα που προσπαθεί να μοιάσει τις ευρωπαϊκές και τις αμερικάνικες κοινωνίες, προσπαθεί να είναι ανοιχτόμυαλη, αλλά στην προσπάθεια αυτή καταφέρνει ακριβώς το αντίθετο. Διότι ως κατεξοχήν συντηρητική χώρα δεν μπορεί τόσο εύκολα να εξευρωπαϊστεί. Βλέπεις τις γυναίκες να φοβούνται να φορέσουν τακούνια ή να βάψουν ξανθιά τα μαλλιά τους, βλέπεις να τις δέρνουν μπροστά στα μάτια σου και να συμπεριφέρονται σα ζώα και αν προσπαθήσεις να επέμβεις θα τις φας και εσύ, γιατί; Γιατί είναι καθήκον του άντρα να δέρνει τη γυναίκα του εδώ, για να μάθει να συμπεριφέρεται. Όταν υπάρχουν τέτοιες πρωτόγονες αντιλήψεις πως θέλετε να πάτε μπροστά; Όταν υπάρχει λογοκρισία παντού, όταν οι φασιστές διαδηλώνουν και απαγορεύεται να μιλήσεις γιατί δεν ξέρεις τι θα σου κάνουν – πιθανόν τίποτα αλλά οι Τούρκοι φίλοι σου στο απαγορεύουν καλού κακού – όταν τα ιστολόγια μπλοκάρονται, όταν δημοσιογράφοι φυλακίζονται γιατί απλά εκφράζουν την αλήθεια τι περιμένεις;

Και φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, δημοσιογράφοι που παλεύουν σε αυτή τη χώρα για την ελευθερία λόγου που σε άλλες χώρες εθεωρείτο δεδομένη, άντρες που ξέρουν να συμπεριφέρονται, αληθινοί φίλοι που είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι. Μερικές πόλεις και μερικοί άνθρωποι προσπαθούν πολύ, ίσως χωρίς να το θέλουν πραγματικά να πάνε μπροστά, μην προσπαθείτε τσάμπα, έχετε πολύ δρόμο ακόμη.

Βλέπεις τα κτίρια, τα λεφτά που υπάρχουν σε αυτή την κυβέρνηση και που χρησιμοποιούνται εναντίον του κόσμου αντί υπέρ του. Βλέπεις την εκπαίδευση με τα τέλεια κτίρια και τα τέλεια κάμπους και μετά αντιλαμβάνεσαι το χαμηλό επίπεδο των μαθητών, ότι όλα δηλαδή είναι για το θεαθήναι. Να δειχτούν, να κοκορευτούν. Και δεν το λέω με κακία ούτε με εθνικιστική προκατάληψη μη με παρεξηγήσετε, είναι μονάχα η αλήθεια. Και η αλήθεια πονάει.