Ένας πλανήτης στην τροχιά μου

Είναι η πραγματικότητά μου πλέον, κάθε φορά που θα σε βλέπω θα σε θέλω και πιο πολύ. Τι και αν μας χωρίζει γη και χάος; Εσύ είσαι εδώ, ζεις μέσα μου και ας είσαι μακριά μου. Διανύω χιλιόμετρα όταν σε σκέφτομαι γιατί με ταξιδεύεις ως το τέρμα του ουρανού και τον πάτο της θάλασσας, μέχρι τα άστρα και τους πλανήτες μου.

Είσαι ο δορυφόρος για τον πλανήτη μου και εγώ το αστέρι σου. Έχουμε βγει και οι δύο εκτός τροχιάς, όμως σύντομα θα συγχρονιστούμε. Γιατί είμαστε για μια ζωή συνδεδεμένοι, για έτη φωτός προγραμματισμένοι να γυρίζουμε ο ένας γύρω από τον άλλο. Και τρέχει ο χρόνος και τρέχουν τα λόγια, σαν πεφταστέρια. Σε θυμάμαι να γελάς και δακρύζω. Και όταν εγώ δακρύζω μαυρίζει ο ουρανός μου και κλαίνε οι θάλασσές μου. Γιατί έτσι αντιδρώ στις απότομες κλιματικές αλλαγές που επιφέρεις στο οικοσύστημά μου με τα φαινόμενά σου, σε ολόκληρο το σύμπαν μου.

Όταν με κοιτάς

Ανθίζω

Και γελώ όταν έρχεσαι προς το μέρος μου, χαμογελώ και ανθίζουν τα πάντα γύρω μου, είσαι ο ήλιος για αυτόν τον «πλανήτη», η ζωή και το φως που δεν είχε ποτέ. Και ξεχειλίζω από ζωντάνια και φωνή, από έμπνευση και πάθος και όλα αυτά γιατί σε ξέρω. Γιατί ήρθες έπειτα από μία εποχή τρομερών παγετώνων και μουσώνων, έπειτα από κατακλυσμούς και πλημμύρες. Και μαζί ζούμε τα δικά μας φαινόμενα. Δημιουργούμε «ζωή».

Μη με αφήσεις να πέσω σε λήθαργο πάλι, όχι στο κενό. Οι πλανητικές μου λειτουργίες παραλύουν, τα άλλα άστρα δεν αντέχουν άλλο, ο ήλιος δε λάμπει πια για μένα, περιμένει το δικό σου το φως και τη δική σου λάμψη…

Και συνεχίζω να μιλώ στον εαυτό μου λέγοντας ότι εσύ είσαι ο δορυφόρος και η σελήνη μου, τα άστρα και όλοι οι πλανήτες μου, το σύμπαν μου όλο, ο ήλιος μου. Και εγώ ένα απλό ουράνιο σώμα που ταξιδεύει στον αχανές γαλαξία σου. 

Μάτια ερημικά περιμένουν

Έτσι θα ανθίσω και εγώ

Είμαι εδώ για σένα. Έλα να με πάρεις. Είμαι εδώ σε μια έρημο σε κάποια μακρινή ήπειρο να φαντάζομαι τις οάσεις της άφιξής σου. Να φαντάζομαι τη δίψα μου για αγάπη να εξαφανίζεται και το ηλιοκαμένο μου κορμί να ανακουφίζεται με το άγγιγμα σου. Και όταν θα σε δω δε θα νιώθω τίποτα το βασανιστικό, μόνο αγαλλίαση ότι είσαι και πάλι κοντά μου.

Και δε θα σε αφήσω να φύγεις από την έρημο μου γιατί τότε θα μεταμορφωθεί σε όαση συναισθημάτων. Σε ένα παράδεισο ονειρικό και συνάμα εξωπραγματικό. Εκεί που έβλεπες ερημιά και ξηρασία τώρα θα μεταμορφώνεται σε αυτό που πάντα ονειρευόμουν, σε μία πανδαισία αρωμάτων και  ονείρων. Η ξηρή και στεγνή άμμος θα έχει γίνει αυλάκι με καθάριο νερό να ποτίζει κάθε άκρη της απέραντης αυτής γης του μυαλού μου. Δε θα υπάρχει γωνιά που να μη νιώσει τη δύναμη της αγάπης αυτής. Όλα θα έχουν γίνει ένα με τη γη και τον ουρανό.

Θα παίρνω δύναμη από τη ματιά σου και θα μεταμορφώνω κάθε τι που μαράθηκε και πέθανε μέσα μου. Αναμνήσεις και συναισθήματα που είχαν ξεραθεί θα ξαναγεννηθούν φρέσκα και πιο δυνατά από ποτέ, σαν κάτι ρίζες παλιών δέντρων που όσα χρόνια και αν είναι ξηρά, λίγο νερό να τους ρίξεις μεγαλώνουν ξανά για άλλη μία αιωνιότητα. Γιατί απλά θα δουν εσένα που τόσο λαχταρούν.

Τώρα όμως τριγυρνώ με ρούχα παλιά και φθαρμένα από το χρόνο στην έρημο αυτή που έχω φτιάξει μέσα μου. Κοιτώ μπροστά και δε βλέπω τίποτα παρά αχανές ερημιά. Και η ζέστη με καίει και με εξασθενεί. Και ξέρω ότι θα σε δω στο τέλος της διαδρομής μου αναγεννημένο, έτοιμο να με ταξιδέψει σε γαλάζιους ατέρμονους ουρανούς, σε οάσεις χωρίς τέλος, σε χώρες ονειρικών διαστάσεων, σε μία κατάσταση λήθης και ηρεμίας, σε έναν παράδεισο.

Και όταν σε βρω θα πέσω στα χέρια σου, θα λιποθυμήσω από εξάντληση. Και εσύ θα απορήσεις ποια είναι αυτή η κουρασμένη γυναίκα μέσα σε αυτήν την ερημιά; Εγώ την αγάπη μου έψαχνα. Και τότε θα με δεις και θα καταλάβεις ότι η μοναξιά και η απουσία σου με κατάντησαν έτσι και θα μου υποσχεθείς ότι δε θα με αφήσεις ποτέ ξανά, ότι θα είσαι στο πλάι μου για πάντα, ακόμη και αν περπατάμε στην έρημο που χτίσαμε μαζί για μια ζωή. 

Μια γριά ξεμωραμένη

Και θα κάθομαι μέρα και νύχτα, μέρα και νύχτα και θα σε περιμένω μέχρι που θα ‘χω γίνει γριά και άσχημη και θα κοιτιέμαι στον καθρέφτη και θα απορώ με τον εαυτό μου, γιατί δε θα θυμάμαι πια ποιον και γιατί περιμένω. Με τους εφιάλτες του Αλτσχάιμερ να με περικυκλώνουν εγώ θα θυμάμαι μόνο το συναίσθημα, αυτό της αγάπης και του έρωτα, αυτό της αιώνιας αναμονής. Με αυτό θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και ας μην ξέρω πλέον το λόγο για τον οποίο περιμένω, και ας μη νιώθω την ίδια μου την οικογένεια, εσένα θα σε νιώθω, ακόμη και από μακριά, ακόμη και αν δε θυμάμαι σου λέω ποιος είσαι.

Και εγώ εκεί στην καρεκλίτσα μου τη σάπια που θα τρίζει θα περιμένω, ακούγοντας τη μουσικούλα μου και χαχανίζοντας με αναμνήσεις χαμένες. Αναμνήσεις που δε θα ξέρω πια αν είναι δικές μου ή αν παράπεσαν από κάποιον άλλο. Μάλλον κάποιου άλλου θα είναι θα λέω στον εαυτό μου. Εγώ να έχω κάνει όλα αυτά στη ζωή μου αποκλείεται, εγώ ήμουν πάντα δειλή και άτυχη. Και θα κοιτώ τις φωτογραφίες μου νέα και θα λέω ποιος τις ξέχασε αυτές εδώ πάλι; Δεν είμαι εγώ, αλλά κάποια που μου μοιάζει, δε μπορεί. Εγώ ήμουν πάντα δειλή.

Και θα θυμάμαι ό, τι περίσσεψε. Καινούργιο ή παλιό δε θα έχει πλέον σημασία γιατί θα είναι χαμένο στο χρόνο και στη λήθη. Θα είναι απλώς περισσευούμενο. Και εγώ θα έχω ζήσει τη ζωή μου αλλά δε θα το θυμάμαι. Θα θυμάμαι μόνο που περίμενα εσένα να έρθεις να με πάρεις και να με σώσεις από τον πύργο που με έχουνε κλείσει. Και ας έχουνε αφήσει την πόρτα ανοιχτή. Και ας μην είμαι κλειδωμένη. Εγώ θα έχω μείνει με αυτό το συναίσθημα της αιώνιας αναμονής. Και η ζωή μου θα έχει περάσει χωρίς να την έχω ζήσει ή τουλάχιστον έτσι θα σκέφτομαι διότι οι μνήμες μου θα είναι συγκεχυμένες από την αρρώστια και τα τόσα φάρμακα που θα παίρνω.

Και σα γριά και εγώ θα σχολιάζω παλιμπαιδίζοντας τα νέα ζευγαράκια που θα περνούν από το κατώφλι μου και θα σκέφτομαι αχ που να ‘ ναι και ο δικός μου αγαπημένος; Και θα περιμένω ακόμη μία ζωή για την αγάπη που δεν ήρθε ποτέ, για την αγάπη που την έχασε  ο χρόνος, για την αγάπη που μαράθηκε στα συντρίμμια μιας απόστασης που ποτέ δεν μίκραινε, αλλά αντίθετα όλο και μεγάλωνε, μέχρι που έγινε μία χαράδρα μέχρι εκεί που φτάνουν τα όνειρα και ο νους ξεχνά.

Monica – to no avail

Where's that day?

Time has covered it with dust

Far away, as far away as I can run

I'll be expecting you, expecting you

To fill me with a hug

I'll be remembering your eyes, remembering

The greatest things they swear

Hide the sun, hide the sun

Before I cry

Cause I don't dear

Never dear to do the night

Whenever memories rebuilt the faith

You'll be calling feeling in the air

And I'll be waiting day and night

I'll be waiting day and night

I'll be waiting for you every day and night

I'll be waiting every day and night

You're in the air

Everywhere I go I need your side

You're in the air

Everywhere I go I need your side

L'âge de raison

Πολλοί άνθρωποι μεγαλώνοντας χάνουν κάτι τόσο ανεκτίμητο και σημαντικό που πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν ότι το έχασαν παρά μόνο σε κάποιες δύσκολες στιγμές στη ζωή τους. Κάτι τους έκανε να το χάσουν και να το ξεχάσουν.

Είναι αυτό το αίσθημα, το συναίσθημα που δεν πρέπει ποτέ να χάσει κάποιος. Αυτή η παιδικότητα στην καρδιά. Το να είσαι «παιδί» στη ζωή νομίζω είναι ό, τι πιο σημαντικό. Να παίρνεις τα πράγματα στη ζωή με το μυαλό που τα παίρνει ένα δεκάχρονο. Δεν εννοώ με ανωριμότητα και ανευθυνότητα, αλλά με μία ελαφρά αδιαφορία, με ένα χαζούλικο χαμόγελο και ένα αθώο γελάκι. Να αφήνουμε πίσω μας τους παραλογισμούς της ενηλικίωσης που μας στοιχειώνουν και να βλέπουμε τις ωραίες αυτές λεπτομέρειες της ζωής όπως τις προσέχαμε μικρά. Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό μπορεί για κάποιον να είναι απλά ένα φαινόμενο, για μένα όμως θα προκαλεί πάντα τρελά όνειρα και συνάμα τη φαντασία μου.

Μέσα από τα παιδικά μου όνειρα ζω

Κάτι σύννεφα στον ουρανό με ταξιδεύουν, γελάω με το παραμικρό και προσπαθώ να ζω ανέμελα όσες υποχρεώσεις και αν έχω, όσες έννοιες και αν με τυραννάνε. Εγώ πάντα θα βλέπω τη ζωή υπό το πρίσμα ενός παιδιού, με τη φαντασία και τα όνειρα που της αρμόζουν. Με το μυαλό μου να χάνεται και να ταξιδεύει, να βλέπω όλες τις άσχημες  πτυχές της πραγματικότητας χωρίς να με παίρνουν από κάτω. Δεν είναι παλιμπαιδισμός μη με παρεξηγείτε. Είναι τρόπος σκέψης και ιδιοσυγκρασίας. Πάντα θα γράφω με χρωματιστά στυλό στο ημερολόγιο μου, πάντα θα γελάω αν πέσει κάποιος ή ακόμη και αν μερικοί με κατηγορούν χωρίς λόγο. Πάντα θα χαμογελώ με αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τι ωραία που είναι η ζωή αν χαθείς μέσα σε αυτή για λίγο. Αν δεν έχεις έστω και για δείγμα χιούμορ, αν δεν είσαι ειλικρινής, αν δεν έχεις αξίες και ιδιοσυγκρασία ελεύθερου και αληθινού ανθρώπου. Ό, τι χαρακτηρίζει ένα ζωντανό και παιχνιδιάρικο παιδικό μυαλό. Η αθωότητα στο μεγαλείο της.

Κάποιοι θα πούνε «μα τι είναι αυτά; Ένα παιδικό μωρό ποτέ δε θα μπορούσε να επιζήσει στο σκληρό αυτό κόσμο!». Αλήθεια είναι δε λέω, αλλά δε βλάπτει να βλέπουμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία! Και για τη δική μου τη λογική μου φαίνεται φυσιολογικό και μαγικό να μείνω για πάντα παιδί μέσα μου. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Και πολλές φορές το ξεχνάω ομολογουμένως. Και χάνομαι στις σκληρές σκέψεις του ενήλικα. Βαρέθηκα όμως. Θέλω να βλέπω τη ζωή με αυτή τη ματιά, ό, τι συνέπειες και αν έχει αυτό. Δε θέλω να καταρρακωθώ από την άθλια και μαύρη ρουτίνα της ζωής. Θέλω να βλέπω πάντα ουράνια τόξα και ξωτικά στα σύννεφα, να ταξιδεύω με μία λέξη, να γελάω ακόμη και με το πιο χαζά πράματα, να πιστεύω στη μαγεία και στο φανταστικό, να ακολουθώ ακόμη και τα πιο απίστευτα όνειρα μου και μέσα σε αυτόν τον κόσμο να είμαι ευτυχισμένη ζώντας ελεύθερη για μια ζωή.

Αυτή είναι λοιπόν η συμβουλή μου, να μείνουμε πάντα παιδιά στην καρδιά και να μην ξεχνάμε ποτέ από πού ήρθαμε, ακόμη και αν ντρεπόμαστε για αυτό κάποιες φορές. Και πάνω από όλα τη ζωή μας να την κάνουμε εμείς και μέσα σε αυτήν την κοινωνία ας αφήσουμε το παιδί που όλοι υπήρξαμε κάποτε να πάρει και λίγο τα ηνία και να μας οδηγήσει εκεί που πραγματικά ανήκουμε. 

Αυτός ο Βόλος, είναι ο κόσμος μου όλος!

Αν κάτσω να μετρήσω τις πανέμορφες παραθαλάσσιες πόλεις της χώρας αυτής δε θα τελειώσω ποτέ. Άκουγα και άκουγα για την πόλη του Βόλου αλλά ποτέ δε σκέφτηκα να την επισκεφτώ. Ώσπου μια μέρα πριν από πολλά χρόνια γνώρισα δύο καταπληκτικές προσωπικότητες από την πόλη αυτή. Δύο κορίτσια ευαίσθητα μα με τσαγανό. Δυο Βολιώτισσες.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαμε πιο κοντά. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ έχοντας έρθει από μία μικρή πόλη ήμουν διστακτική με τους ανθρώπους. Μετά όμως αντιλήφθηκα την αξία της αληθινής φιλίας, αυτής που πρέπει να δοκιμαστεί για να αξιολογηθεί και να τη ζήσεις για να την κρίνεις. Δε ξεκίνησα να γράφω όμως για τη φιλία. Έγραφα για μία πόλη της Θεσσαλίας από όσο θυμάμαι. Την πόλη αυτή που είχα τη χαρά να επισκεφτώ πρόσφατα. Το Βόλο.

Νομίζω, και αυτό αφορά κάθε πόλη, ότι αν δεν την περπατήσεις με κάποιον ντόπιο δε θα νιώσεις τη μαγεία της, όσο μικρή και άσχημη και αν είναι (βλ. η Κοζάνη μας). Έτσι έκανα και εγώ λοιπόν για τέσσερις ολόκληρες μέρες στον αγαπημένο Βόλο. Απόλαυσα μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ελλάδας. Με τα βουνά και τα απόκρημνα χωριά της και τις αμέτρητες καθαρές παραλίες της. Με μια παρέα που έχουμε περάσει πολλά και που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τις επισκεφτώ. Δεν το μετάνιωσα όμως.

Ανακαλύπτοντας έστω και τα βασικά τουριστικά σημεία της πόλης και του Πηλίου ένιωσα ότι η πόλη αυτή κρύβει πολλά όμορφα σημεία, απάτητα και μοναδικά. Ομορφιές ανείπωτες και στενά με ιστορία. Βέβαια όπως με πληροφόρησαν πολλοί έχουν ανακαλύψει την μοναδικότητα αυτής της πόλης με αποτέλεσμα να έχουν χτιστεί πολυτελή σπίτια στο βουνό. Προσωπικότητες προερχόμενες από όλους τους επαγγελματικούς χώρους ακόμη και από άλλες χώρες (βλ. Roger Waters των Pink Floyd).

Και έτσι πέρασαν οι λίγες αυτές μέρες ξέγνοιαστα με ήλιο και θάλασσα, πολλούς καφέδες και τρελό γέλιο. Μέρες που θα’ θελα να ξαναζήσω, να είμαστε έτσι ανέμελες χωρίς υποχρεώσεις. Να περνάμε ωραία και να μη σκεφτόμαστε τίποτε.

Προερχόμενη από μία πόλη ορεινή καταλαβαίνω την αξία της θάλασσας και πως είναι να τη βλέπεις μόνο κάθε καλοκαίρι για 5 μέρες και αν. Κάποιοι μου λένε δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να ξέρω ότι η θάλασσα είναι κάπου κοντά και εγώ αναρωτιέμαι, άραγε εγώ θα μπορούσα να ζήσω με τη θάλασσα; Προς το παρόν ναι, αλλά δε λέω μεγάλες κουβέντες. Για όλους μας η πόλη στην οποία γεννηθήκαμε δε μας αρέσει, ακόμη και αν είναι η πιο όμορφη του κόσμου. Πάντα βρίσκουμε κάτι να κατακρίνουμε και πάντα θα έχουμε κακές αναμνήσεις από χρόνια εφηβικά. Όμως δεν παύει να είναι ο χώρος όπου γεννηθήκαμε και που κάποτε φαινόταν άπειρος και τεράστιος και ας είναι ένα μικρό χωριό. Και που εκεί θα είναι πάντα κάποιος να μας θυμίζει πως εκεί όπου μεγαλώσαμε θα είναι το μέρος που θα μας λείπει περισσότερο στον κόσμο, ακόμη και αν αυτό δεν υπάρχει πλέον. 

Η μαύρη πριγκίπισσα

Με μια αγκαλιά, με πολλά φιλιά να με γεμίσεις περιμένω. Αλλά θα περιμένω για πολύ ακόμη. Δακρύζει η ψυχή μου, σπαράζει η καρδιά μου, ουρλιάζει το τέρας μέσα μου, αυτό που με τρώει καθημερινά. Ξανάρθε αγάπη μου, αλλά δεν είσαι εδώ να το σκοτώσεις με το σπαθί σου σαν ονειρεμένος ιππότης. Και εγώ από τα άσπρα που φορούσα επάνω στον πύργο μου με ντύσανε με μαύρα και άραχνα πέπλα, να μη βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη γιατί έχει παραμορφωθεί από το κλάμα και τη στενοχώρια. Μου άλλαξαν ρούχα και με ρίξανε σε ένα υπόγειο για να βλέπω το φως της ημέρας από χαμηλά. Μου άφησαν την πόρτα ανοιχτή όμως, δε με κλείδωσαν, για να μπορώ λέει να απελευθερωθώ. Δε μπορώ όμως. Δε μπορώ ούτε τα πόδια μου να κουνήσω, όλο μου το σώμα πονάει τρελά και σφαδάζω από τα «χτυπήματά» του.

Ο τοίχος έχει τρύπες αγάπη μου. Από μέσα τους ξεπροβάλλουν κάτι πλάσματα μικρά αλλά τρομακτικά, σαν εκείνα που έρχονται από μακρινούς εφιάλτες αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις την προέλευσή τους και τον σκοπό ύπαρξης τους. Είναι σα ροζιασμένα έντομα άλλης εποχής, διψασμένα για αίμα, το δικό μου. Με τριγυρίζουν και μου τρυπούν αργά την καρδιά. Ματώνω και ματώνω αλλά δε βγαίνει αίμα από το σώμα μου ομορφιά μου, δε βγαίνει. Εγώ όμως συνεχίζω να αιμορραγώ σαν ανοιχτή πληγή.

Και κοιτάω το φως από χαμηλά, μπορώ να το πιάσω το ξέρω αλλά κάτι με κρατάει εκεί κάτω φυλακισμένη, το ίδιο μου το μυαλό. Σαν να μου έριξαν κάτι αρχαία ξόρκια, να έχω μόνο τη θέληση και όχι τη δύναμη. Με πονάει και το σώμα μου αυτές τις μέρες εδώ κάτω. Η υγρασία θα είναι μάλλον. Μπορεί και το μυαλό μου. Δεν ξέρω. Μπορεί και να ξέρω και να μην το παραδέχομαι. Είναι και αυτοί οι εφιάλτες που επιτίθενται στα όνειρά μου και χαλάνε ακόμη και τις τελευταίες αχτίδες ελπίδας που μπορεί να υπάρχουν στο ξεθωριασμένου μου μυαλό.

Και λαχταρώ και λαχταρώ εσένα και ό, τι μου χρωστάς. Να με σώσεις σα σωστός ιππότης. Αλλά δεν είμαι πλέον μία σωστή πριγκίπισσα και εγώ, έχω γίνει η παραδουλεύτρα του εαυτού μου, η σκλάβα των επιθυμιών μου. Κάτι με κρατά πίσω. Ίσως φόβος και απόγνωση. Φόβος για αυτό που φοβάμαι ότι δεν είμαι αλλά και για αυτό που είμαι στην πραγματικότητα, απόγνωση για αυτό που δεν μπορώ να είμαι και για αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι. Έρμαιο των δικών τους επιθυμιών. Πρέπει να δράσω, να ξεφύγω, να πιάσω το φως που με ταλαιπωρεί τόσο καιρό, να το πιάσω και να του πω ότι είμαστε ίσοι, ότι και εγώ αξίζω και είμαι ικανή για πολλά. Η ηττοπάθειες και οι φοβίες δε χωρούν πλέον. Και ξέρω θα έρθεις και θα με σώσεις, όχι γιατί έτσι πρέπει να γίνει, αλλά γιατί έτσι αποφασίσαμε μαζί ότι θέλουμε να γίνει. Γιατί για την αγάπη μου θα έδινα και τον εαυτό μου, γιατί μόνο αυτό αξίζει, γιατί όλοι στο τέλος μόνο για τον εαυτό τους νοιάζονται. Εγώ όμως νοιάζομαι για σένα που ξέρω ότι μπορείς να μου δώσεις όλα αυτά που ονειρευόμουν μικρή, όχι έναν έρωτα που θα ξεφουσκώσει ή μια φιλία που ξεχνάει. Μία αγάπη που αξίζει. Μόνο αυτό. Αληθινό και απλό. 

Γιατί με αγαπάς για αυτό που είμαι στα αλήθεια. Μια μαύρη πριγκίπισσα. 

Περί επικαιρότητας...

Αγχώνομαι, αγχώνομαι. Πώς να βρω δουλειά; Τι να κάνω; Βλέπω τη συζήτηση στη Βουλή και σκέφτομαι. Στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν έχουμε επιλογές, δεν μπορούμε να αποφασίζουμε για τη χώρα μας πλέον, άλλοι έχουν ήδη αποφασίσει γιατί αντιλήφθηκαν πόσο ανίκανοι είναι οι πολιτικοί μας να αποφασίζουν αυτοί για εμάς. Και ναι μόνο με αυτά που μας δίνουν μπορούμε να δράσουμε. Μεσοπρόθεσμο; Ναι. Σκληρά μέτρα; Ναι. Να μη βρω δουλειά; Ναι. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ή μεσοπρόθεσμο η πτώχευση. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όχι δεν υποστηρίζω καμία κομματική παράταξη απλά βλέπω τα καλά και τα κακά χωρίς παρωπίδες, ότι ναι πρέπει να πληρώσουμε, θα είναι δύσκολα αλλά από όσο θυμάμαι με τις δικές μας ψήφους έφτασαν όλα ως εδώ. Και φυσικά χάρη στην ανικανότητα όλων μα όλων όσων ψηφίσαμε. Είμαστε όλοι μαζί μέσα σε αυτό και πρέπει να χορέψουμε τώρα στο χορό των εταίρων.

Είμαστε καλομαθημένοι μπορώ να πω. Να πιούμε τον καφέ μας, να δουλεύουμε  5 ώρες και όχι 8, να πληρωνόμαστε για αυτά που δεν κάνουμε – και το αντίθετο – να πάμε διακοπές κάθε χρόνο, να πηγαίνουμε στα μαγαζιά και στα mall κάθε εβδομάδα. Δεν είναι έτσι όμως. Όλοι όσοι βγαίνουν στο εξωτερικό να δουλέψουν παραπονιούνται. Αγαπητοί μου συμπατριώτες αν δε δουλέψεις δεν πληρώνεσαι, χωνέψτε το. Και τώρα ας τα λουστούμε όλοι μαζί και ας κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε για να φέρουμε τη χώρα μας εκεί που της αξίζει και όχι εκεί που την φέρανε με τη βοήθειά μας. Ας σταματήσουμε τα παράπονα και ας ξεκινήσουμε συλλογική προσπάθεια να βοηθήσουμε και εμείς, να δούμε όχι μόνο την οικονομική μας ανάπτυξη να γίνεται πραγματικότητα, αλλά την κοινωνική μας ανάπλαση, την πολιτική και συνταγματική αλλαγή να συμβαίνει και να «πετάξουμε» επιτέλους τις κομματικές προκαταλήψεις και τα κολλήματα του παρελθόντος.

Δύσκολο δε λέω. Η κοινωνία μας βρίθει από πολλαπλά προβλήματα, το ίδιο και το κοινοβούλιο, βρίθει από βόθρους που όταν μιλούν σου έρχεται να ξεράσεις. Και προσκυνούν όποιον εταίρο  αποφασίσει ότι έχουμε χρέος. Και πάντα μιλάμε για εικονικά λεφτά γιατί το να έχεις τέτοιο χρέος μόνο εικονικά μπορεί να είναι, αλλιώς δεν εξηγείται, το μικρό μου μυαλό δεν μπορεί να χωνέψει αυτά τα οικονομικά μεγέθη που ακούω κάθε μέρα. Ποσά που χρωστούν τα υπουργία στην ΔΕΗ , λεφτά που είναι εξαφανισμένα ή σε λογαριασμούς ξένων τραπεζών.

Το μικρό μου το μυαλό δεν το χωράει, γιατί το δικό μου μυαλό σκέφτεται μονάχα τρόπους επιβίωσης και προσπαθεί για το καλύτερο σε μία κοινωνία που χάνεται και αργοπεθαίνει. Έχω ελπίδες για εμάς, για όλους μας, αλλά ας μας επιτρέψουν και λίγο να τις θρέψουμε αυτές τις ελπίδες. Τα όνειρα που είχαμε όλοι μας χάνονται στο βωμό δισεκατομμυρίων. Εγώ όμως είμαι εδώ και θα παλέψω, για μια καλύτερη ζωή, για έναν καλύτερο εαυτό. Μέσα σε αυτή τη «βρωμιά» εγώ θα διατηρήσω τις αξίες που μου έμαθαν για έναν καθαρό και δίκαιο αγώνα.