Η πρώτη ματιά

Μαγική, έτσι θα χαρακτήριζα την πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν πρωτοαντίκρισα την πόλη του Σύδνεϋ. Ήμουν στο φορτηγάκι που με πήγαινε στο χόστελ που έκλεισα άρον άρον από το αεροδρόμιο, μόνο και μόνο για να έχω κάπου να κοιμηθώ. (!) Έτσι πως έτρεχε ο οδηγός και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ που υπέστη όταν συνειδητοποίησα ότι οδηγούν ανάποδα! (δεν είχα ιδέα), έβλεπα τα φώτα της πόλης να τρεμοπαίζουν σαν λαμπιόνια και τα τεράστια κτίρια να ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Ανατρίχιαζα και μόνο στην ιδέα ότι ναι (!) ήμουν εκεί, τα είχα καταφέρει και τώρα όλα άρχιζαν. Μόνη βέβαια, αλλά μόνο για μια μέρα. Είχα τη χαρά να συναντήσω άλλη μία συνοδοιπόρο στο ταξίδι αυτό, την αγαπητή Χριστίνα. Αχ τι θα έκανα αν δεν ήταν η Χριστίνα; Πιθανόν θα βίωνα μια μεγαλύτερη ταλαιπωρία από αυτή που ζήσαμε μαζί, αλλά ευτυχώς όλα μας πήγαν καλά.

Ας μιλήσω όμως για την πρώτη πρώτη μέρα. Το βράδυ λοιπόν που έφτασα στο χόστελ (ακριβό και ολίγον απεριποίητο θα έλεγα) δεν είχα κουράγιο να βγω για μία εξερεύνηση της πόλης, καθώς μετά από 22 ώρες αεροπορικού ταξιδιού, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Έπεσα για ύπνο λοιπόν, έχοντας στο νου τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζα την επόμενη μέρα.

Αγουροξυπνημένη κατά το μεσημέρι και αφού είχα χορτάσει επιτέλους ύπνο, πήγα μια βόλτα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ευτυχώς ο ρεσεψιονίστ με κατατόπισε προς τα πού να πάω, αλλά πάλι ήμουν σαν χαμένη. Περπατώντας μέσα στους τεράστιους δρόμους του Σύδνεϋ με τα φανάρια να κάνουν αυτό το χαρακτηριστικό θόρυβο όταν ανάβει το πράσινο για τους πεζούς, τελικά κατάφερα να βρω κάπου να φάω και έκανα και τη βόλτα μου. Ήμουν κατενθουσιασμένη με την ιδέα ότι περπατώ σε μια ξένη χώρα και πρέπει να βρω τα πάντα μόνη μου! Μετά από λίγο όμως έρχεται και η λογική και σε εκείνο το σημείο είχε έρθει η ώρα να βρω τη Χριστίνα. Για καλή μου τύχη μέσα σε 2 ώρες, μέσω του φοβερού και καταπληκτικού facebook  συνεννοηθήκαμε και συναντηθήκαμε στο πανεπιστήμιο (ευτυχώς είχαμε και οι δύο αριθμούς αυστραλέζικους!). Οργανωθήκαμε και μέσα σε λίγες ώρες καταφέραμε να βρούμε προσωρινή κατοικία.

Η χαρά μου ήταν ανείπωτη που είχαμε βρεθεί με τη Χριστίνα και που τελικά, έστω και προσωρινά, θα μέναμε μαζί. Αλλά ήμουν και περήφανη για τον εαυτό μου, που έστω και για μια μέρα κατάφερα να επιβιώσω μόνη μου μέσα σε ένα τελείως άγνωστο περιβάλλον. Αφού εξερευνήσαμε λίγο ακόμη την πόλη και δοκιμάσαμε και αυστραλιανό καφέ (σαν το φραπέ δεν έχει!) πήγαμε και μια βόλτα στα μαγαζιά να ελέγξουμε, όχι μόνο τιμές αλλά και προϊόντα! Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε ήτο ένα: θα χρειαζόμασταν επειγόντως δουλειά! Μία πόλη σαν το Σύδνεϋ είναι φυσιολογικό να είναι ακριβή θα μου πείτε, αλλά περιμέναμε ότι έστω σε σύγκριση με το ευρώ θα ήταν καλύτερα. Έλα όμως που δεν είναι! Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε το ηθικό μας και συζητήσαμε τις επιλογές που έχουμε.

Έπειτα από μία ιδιαίτερα κουραστική μέρα, είχε έρθει η στιγμή να ξεκουραστούμε. Βεβαίως και θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη μέρα για όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως για κάτι που δεν ανέφερα νωρίτερα. Το πανεπιστήμιο. Ένα κτίριο με τουλάχιστον 20 ορόφους, φοβερές εγκαταστάσεις, πράσινο και αλλά 5 – 6 κτίρια υπό την κατοχή του. Το πανεπιστήμιο τεχνολογίας του Σύδνεϋ είναι ίσως από τα ομορφότερα πανεπιστήμια που έχω δει, (βέβαια δεν συγκρίνεται με το πράσινο του Αναντόλου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης) και σίγουρα το πιο άρτιο. Μια απλή αναφορά στο UTS δε φτάνει, αλλά προς το παρόν αρκεί.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι ο τοίχος στο φουαγιέ του πανεπιστημίου και είναι απλά ένα μικρό δείγμα του.

Όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις, που ξεπερνούν τα μέχρι τότε δεδομένα σου, αλλάζεις. Μετατρέπεσαι σε κάποιον που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι μπορείς και εξελίσσεσαι, ή πιο απλά ζεις. Ανακαλύπτεις νέες εικόνες, μυρωδιές, αναμνήσεις και χάνεσαι μέσα σε αυτές. Γίνεσαι κάτι νέο, πιο γνώριμο στο εαυτό σου και πιο μακρινό από κάθε παρελθόν. Γίνεσαι ταξίδι και διαδρομή μαζί, εμπειρία απλή. Ξεχνάς κάθε τι κακό και χάνεσαι μέσα στο καινούργιο παρόν της εμπειρίας αυτής, ταξιδεύεις και είσαι μέρος του κόσμου, ξεπερνάς τα όρια, εδαφικά και πνευματικά και ανακαλύπτεις μέσα από τον κόσμο αυτό, τον εαυτό σου.

Vicky Griva Photography ©