Κάθε μέρα, απρόβλεπτη μέρα!

Τι να κάνει κανείς όταν η μέρα του ξεκινά με βροχή και κρύο; Απλά το υπομένει καρτερικά! Έτσι έκανα και εγώ σήμερα όταν κατευθυνόμουν στο μάθημα της ημέρας: ερευνητική δημοσιογραφία! Ενδιαφέρον; Όσο δεν πάει. Δύσκολο; Θα ρωτήσουν κάποιοι. Και εγώ απλά θα απαντήσω «παλούκι». Τι να κάνεις όμως; Ένας εν δυνάμει δημοσιογράφος όπως είμαστε εμείς, πρέπει να μάθει στα δύσκολα, και όχι στους χαρισάμενους βαθμούς και στις εύκολες εργασίες. Εδώ, στην άλλη άκρη της γης μάθαμε τελικά τι εστί αληθινή δημοσιογραφική δουλειά. Βέβαια η εμπειρία στη γείτονα Τουρκία και στην πολυαγαπημένη πόλη του Εσκί Σεχίρ, όπου έπρεπε να κάνουμε τα θέματα μας στους δρόμους σαν αληθινοί επαγγελματίες, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και να συναναστραφούμε με άτομα που δεν ήξεραν γρι αγγλικά - παρόλα αυτά αξιαγάπητα - αποτελεί πλέον εφόδιο στην από εδώ και πέρα δημοσιογραφική μου καριέρα (!) 

Και αφού απόλαυσα το εξαίρετο αυτό μάθημα και την απίστευτη Wendy (αχ να μην ξέρει ελληνικά!), επισκεφτήκαμε με τη Χρ. Την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, η οποία απλά είναι φουλ από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φοιτητές και άλλο με βιβλιοθήκη δε μοιάζει! Η αίσθηση ήταν λες και βρίσκεσαι σε φοιτητικό καφέ! Βέβαια, η αίσθηση αυτή μας ξύπνησε τις παλιές καλές συνήθειες και φυσικά σαν κλασσικές ελληνίδες δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον σχεδόν καθημερινό μας καφέ μετά από ένα κουραστικό μάθημα. Φραπέ δεν ξέρουν να φτιάχνουν οι αγαπητοί Αυστραλοί, το ομολογώ. Παρόλα αυτά απολαμβάνω ιδιαιτέρως ένα καφέ latte (εσπρέσο με γάλα) και ένα – επαναλαμβάνω ένα – τσιγάρο, με τη συνοδεία ενός γευστικού κέικ καρότου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του καφέ μας δυστυχώς η βροχή δε σταμάτησε. Αυτό όμως δε μας εμπόδισε να κάνουμε άλλη μία βόλτα στα μαγαζιά και να δοκιμάσουμε και κανένα ρουχαλάκι! Βέβαια, σε κάποια φάση έρχεται και η ώρα για ξεκούραση. Τι ξεκούραση όμως όταν έχεις μπλέξει με κολλέγια; Για τι μιλάω; Το παγκοσμίου φήμης (!) Sancta Sophia College του πανεπιστημίου του Σύδνεϋ. Εκεί έχω τη χαρά να μένω την τελευταία εβδομάδα, αφού η έρευνα μου για μία πιο φοιτητική στέγαση – και πιο φθηνή – δεν απέδωσε καρπούς. Και όπως κάθε κολλέγιο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό έχει τα πρωτόκολλά του. Κάθε Δευτέρα επίσημο δείπνο με τους γνωστούς μανδύες αλλά στυλ Χάρι Πότερ στην τραπεζαρία (κάτι σαν κλώνος του Χόγκουαρτς ένα πράμα), τα δωμάτια βρίσκονται σε δαιδαλώδες διαδρόμους και για να βρεις αυτό που θες, χάνεσαι και ξαφνικά βρίσκεσαι ή στην αυλή ή στην άλλη άκρη του κτιρίου, και γενικά καταστάσεις βγαλμένες από μυθιστόρημα.

Σήμερα λοιπόν, έπρεπε να παρευρίσκομαι στο επίσημο δείπνο με τη διευθύντρια του κολλεγίου (καμία σχέση με Ντάμπλντορ, αν και μοιάζουν στην ηλικία θα έλεγα) για τους νέους μαθητές. Τι χαρά και τι επισημότητες! Ούτε τη βασίλισσα να συναντούσαμε! Παρόλα αυτά το απόλαυσα δεόντως, σαν μία ακόμη εμπειρία.

Το συμπέρασμα; Στο Σύδνεϋ είναι κάθε μέρα μία μέρα γεμάτη εκπλήξεις και νέα πράγματα, νέους ανθρώπους και νέες καταστάσεις, είτε αστείες είτε τραγικές, για όλα τα γούστα, γεγονός που σημαίνει πολύ υλικό για μένα να σας μεταδίδω! Έπεται συνέχεια…

Vicky Griva Photography ©