People in Sydney

Πώς να μιλήσεις για τους ανθρώπους που μόλις γνώρισες; Τί χαρακτηρισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εκφράσουν αυτά που νιώθεις για αυτούς, ακόμη και αν τους γνωρίζεις ελάχιστα; Το μόνο που ξέρω είναι ότι νιώθω πως είμαι τυχερή. Γιατί όταν έρχεσαι σε ένα καινούργιο μέρος όπου ουσιαστικά δεν γνωρίζεις κανέναν, πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός για να μην πέσεις στα λάθος άτομα. Αλλά επειδή το Σύδνεϋ είναι μια πόλη με χιλιάδες φοιτητές, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό είναι από το εξωτερικό, βρίσκεις ανθρώπους στην ίδια κατάσταση με σένα. 

Αυτό λοιπόν που έχω να πω για τα άτομα που είχα την τύχη να γνωρίσω εδώ είναι πως δεν έχει σημασία αν είσαι από άλλη χώρα, αν πιστεύεις σε άλλο θεό, αν έχεις άλλη οικονομική κατάσταση ή αν απλά είσαι διαφορετικός. Αν έχεις χημεία με τον άλλον και ταιριάζετε και βλέπεις ότι μπορεί να σε στηρίξει, αν όχι όπως θα ήθελες ή όπως θα το έκαναν οι κολλητοί σου, αλλά όπως μπορεί, αρκεί να είναι διατεθειμένος να το κάνει, τότε ίσως και να βρήκες έναν αληθινό φίλο.

όπως οι μέλισσες στα λουλούδια

Μερικοί άνθρωποι έχουν αυτό το κάτι που σε τραβάει κοντά τους και που όταν τους μιλάς, ακόμη και για προσωπικά θέματα, νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια, και ας τον γνώρισες πριν μια εβδομάδα. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τον εμπιστεύεσαι τυφλά, αλλά ούτε και να τον αμφισβητείς, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Ακόμη και ο κολλητός σου μπορεί να σου τη φέρει. Δυστυχώς σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε όλοι μόνοι μας, αλλά δεν είναι κακό να αφήνουμε τον εαυτό μας και να εμπιστευόμαστε τους άλλους, ακόμη και αν ναι, πληγωθούμε στο τέλος. Κάτι θα έχουμε μάθει από αυτό το άτομο, καλό ή κακό, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους.

είστε τα λουλούδια μου :D 

Γι’ αυτό νιώθω ότι γνώρισα άτομα που θα μπορούσα να τα εμπιστευτώ τυφλά, και δε φοβάμαι να το κάνω, γιατί τι είναι η ζωή χωρίς ανθρώπους να σε αγαπούν και να σε σέβονται; Χωρίς αληθινούς φίλους, παλιούς και νέους; Τίποτα λέω εγώ. Για αυτό βγείτε έξω και γνωρίστε νέους ανθρώπους, ταξιδέψτε, αφεθείτε και κρατείστε στη ζωή σας αυτούς που πραγματικά αξίζουν να λέγονται φίλοι σας.

Αφιερωμένο σε όλους όσους άφησα πίσω (Τάσα, Κική, Ματίνα, Κατερίνα, Πέτρο, ‘Ελενα, Όλγα, Εύη και Νατάσσα) και σε όσους μπήκαν στη ζωή μου τόσο ξαφνικά (Χριστίνα, Saira, Carolyne, Gaia, Elise). Σας αγαπώ. 
Vicky Griva Photography ©

Πάρτι; Μέσα!

Η χθεσινή ημέρα προμηνυόταν να είναι ιδιαιτέρως βαρετή και μετά από 6 ώρες μαθήματος για την ηθική των δημοσιογράφων και τη νομοθεσία που αφορά την Αυστραλία για το εν λόγω θέμα, δεν είχα και πολλά σχέδια, παρά να χαλαρώσω από την ένταση της ημέρας και να ακούσω λίγη μουσική (την τελευταία μου ανακάλυψη: Frank Sinatra). Να όμως που όπως έχω προαναφέρει, λατρεύω την ανατροπή της κάθε ημέρας σε αυτή τη χώρα! Και να που μου βγήκαν σε καλό τα 395 $ την εβδομάδα (βλ. Sancta Sophia College).

Καθώς λοιπόν γυρνούσα από τη σχολή, μέσα στα νεύρα, αλλά ιδιαιτέρως ευχαριστημένη από τις γνώσεις που αποκόμισα για την ηθική και τις αξίες που πρέπει να ακολουθεί ένας δημοσιογράφος (!), μία κοπέλα από το κολλέγιο μου πρότεινε να πάω μαζί της (μαζί με άλλες δύο κοπέλες) σε ένα πάρτι στο πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ. Χωρίς βέβαια να το σκεφτώ απάντησα ναι! Αντιλήφθηκα ότι ναι, χρειαζόμουν λίγο να «ξεσκάσω». Τόσες μέρες εδώ και δεν έχω ακόμη ανακαλύψει την νυχτερινή ζωή της πόλης; Ένιωσα ντροπή (!) και έτσι αποφάσισα να δώσω λίγο νόημα στις νύχτες μου. Η παρέα: μία ιταλίδα, μία ελληνίδα, μία πακιστανή και μία γερμανίδα (!).

Η πρώτη εντύπωση ήταν κάπως απογοητευτική. Βασικά είχα στο μυαλό μου ότι θα είναι όλοι σε κατάσταση μέθης και ότι η μουσική δε θα είναι της προτίμησής μου. Για το δεύτερο είχα δίκιο, μετά από κάμποση ώρα είχα τρομερό πονοκέφαλο και παρόλο που προσπάθησα να πείσω τον Dj να αλλάξει λίγο ρεπερτόριο (του ζήτησα Delyno Party :D) και να βάλει κάτι πιο κοντά στα κυβικά μου, απέτυχα παταγωδώς.

Βέβαια καλή διάθεση από μέρους μας υπήρχε και ομολογώ ότι η πλειοψηφία των Αυστραλών ξέρουν να περνούν καλά, όταν δε μεθούν βέβαια. Χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης και τα ποτά ευτυχώς ήταν ιδιαιτέρως καθαρά. Χαρακτηριστικά της όλης εμπειρίας ο coordinator DJ στα decks που φώναζε συνέχεια για να ξεσηκώσει (υποτίθεται) το πλήθος, καθώς και οι ιδιαιτέρως φιλικοί Αυστραλοί (δηλαδή πέσιμο). Αυτό που μου έκανε σίγουρα εντύπωση και θα μου μείνει είναι ότι σε τέτοιου είδους πάρτι μπορείς να συναντήσεις όλων των ειδών τους ανθρώπους, κορίτσια και αγόρια που είτε ήρθαν για να περάσουν καλά με την παρέα τους, είτε να βρουν σύντροφο της μιας βραδιάς, είτε για να χορέψουν και να πιουν μέχρι το τέλος και είτε απλά για να ανακαλύψουν τη νυχτερινή φοιτητική ζωή, όπως κάναμε εμείς.

Το αστείο στιγμιότυπο της βραδιάς: ο ήχος του αιωνόβιου παιχνιδιού tetris σε club mix (!) και η αλήθεια είναι ότι όλοι με το που το άκουσαν τρελάθηκαν και μετανιώνω πραγματικά που δεν το ηχογράφησα. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα το ακούσω να είμαι πιο τυχερή και η φωτογραφική μου να μην έχει μείνει από μπαταρία.

Το συμπέρασμα; Αν έχεις καλή παρέα παντού περνάς καλά (γενικό συμπέρασμα) και ότι οι Αυστραλοί όταν δεν πίνουν - αποτέλεσμα του οποίου: να πέφτουν πάνω σου και εσύ να προσπαθείς να αποφύγεις πάση θυσία το ποτό που ταλαντεύεται στο χέρι τους – είναι φοβεροί, με καλή διάθεση, κοινωνικότητα και όρεξη για πολύ χορό. 

Ευγένεια --> εὖ - γόνος

Τι είναι η ευγένεια; Πώς την ορίζει κανείς; Κινείται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια  συμπεριφοράς; Έχει όρια; Και πότε αυτά τα όρια ξεπερνιούνται; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά πολλαπλές. Και εγώ δεν ξέρω να τις δώσω και ίσως ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κουλτούρα σε κουλτούρα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι για κάποιους ανθρώπους η ευγένεια είναι από τα σημαντικότερα προτερήματα που θα μπορούσαν να έχουν. Ευγένεια όμως σε όλα. Καταρχάς ευγένεια προς τους δικούς σου, οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι κλπ. ευγένεια στους ξένους, τους άγνωστους, τους τουρίστες αλλά και τους συμπατριώτες. Η ευγένεια δε μετριέται μόνο από τη συμπεριφορά προς τους άλλους, τους «ξένους», αλλά από το πώς μιλάς, αντιμιλάς, επικοινωνείς ακόμη και το πώς λογομαχείς με τους ανθρώπους που μοιράζεσαι μαζί τους μία πατρίδα.

Βασικό χαρακτηριστικό όμως του να είσαι ευγενής προς τους άλλους, να ξέρεις να εκφράζεσαι χωρίς να προσβάλλεις, να ξέρεις να ζητάς αυτά που σου αναλογούν χωρίς να προκαλείς, να ξέρεις επισημαίνεις χωρίς να εξοργίζεις, είναι να είσαι ευγενής με τον εαυτό σου. Όλα ξεκινούν από την προσωπική άποψη που διατυπώνουμε όλοι από νωρίς για τον εαυτό μας. Τι είμαστε; Κοινωνικά όντα. Και ωσάν κοινωνικά όντα οφείλουμε να αναπτύσσουμε συμπεριφορές μέσα σε κάποια πλαίσια. Αυτό το μαθαίνουμε από μικροί, από την οικογένειά μας και τον τρόπο ανατροφής μας, από το σχολείο και τι πήραμε από εκεί. Και από εκεί το βάρος πέφτει ολότελα στη δική μας ιδιοσυγκρασία. Τι κρατήσαμε και τι εξελίξαμε; Μήπως μέσα από κάποιες εμπειρίες και καταστάσεις, αλλάξαμε; Προς το κακό ή προς το καλό; Εξαρτάται.

Και τι γίνεται από εκεί και έπειτα; Γιατί όταν μας συμπεριφέρονται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, συνήθως κακό, τείνουμε να τον ακολουθούμε και εμείς; Γιατί απλά δεν εφαρμόζουμε αυτά που έχουμε μάθει; Μήπως τελικά δε μάθαμε τίποτα και είμαστε απλά άγρια ζώα ελεύθερα στη φύση; Κάποιοι ίσως συμφωνήσουν και ναι σε αυτή τη χώρα έτσι είναι. Όλοι για τον εαυτό τους. Κανείς δε σκέφτεται το διπλανό του και τι συνέπειες έχει η συμπεριφορά του προς αυτόν. Όμως κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Ναι όταν υπάρχουν δυσκολίες, όλοι είναι σε ένταση, όπως για παράδειγμα με την πρόσφατη οικονομική κρίση, αλλά κάποτε αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σταματήσει.

Ίσως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε ότι σε μία κοινωνία σαν τη δικιά μας πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη και ευγένεια, πρέπει να νοιάζεσαι. Γιατί θα έρθει και η δική σου η σειρά να βοηθηθείς και να βρίσκεσαι σε κάποιου είδους ανάγκη, είτε είναι οικονομική, είτε κοινωνική, είτε προσωπική. Γι’ αυτό κάνε την αλλαγή, κοίτα το διπλανό σου, πες του μια καλημέρα, γίνε ευγενικός, βοήθησε τον να ανέβει στο λεωφορείο, να συμπληρώσει σωστά μια αίτηση, να βρει τον προορισμό του. Δώσε μία ευκαιρία ακόμη και σε αυτούς που αρνούνται να αλλάξουν, που είναι απότομοι, σκληροί, απαθείς. Δείξε σε αυτούς τι είναι αλληλεγγύη, τι είναι αληθινή ευγένεια. 

Κάθε μέρα, απρόβλεπτη μέρα!

Τι να κάνει κανείς όταν η μέρα του ξεκινά με βροχή και κρύο; Απλά το υπομένει καρτερικά! Έτσι έκανα και εγώ σήμερα όταν κατευθυνόμουν στο μάθημα της ημέρας: ερευνητική δημοσιογραφία! Ενδιαφέρον; Όσο δεν πάει. Δύσκολο; Θα ρωτήσουν κάποιοι. Και εγώ απλά θα απαντήσω «παλούκι». Τι να κάνεις όμως; Ένας εν δυνάμει δημοσιογράφος όπως είμαστε εμείς, πρέπει να μάθει στα δύσκολα, και όχι στους χαρισάμενους βαθμούς και στις εύκολες εργασίες. Εδώ, στην άλλη άκρη της γης μάθαμε τελικά τι εστί αληθινή δημοσιογραφική δουλειά. Βέβαια η εμπειρία στη γείτονα Τουρκία και στην πολυαγαπημένη πόλη του Εσκί Σεχίρ, όπου έπρεπε να κάνουμε τα θέματα μας στους δρόμους σαν αληθινοί επαγγελματίες, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και να συναναστραφούμε με άτομα που δεν ήξεραν γρι αγγλικά - παρόλα αυτά αξιαγάπητα - αποτελεί πλέον εφόδιο στην από εδώ και πέρα δημοσιογραφική μου καριέρα (!) 

Και αφού απόλαυσα το εξαίρετο αυτό μάθημα και την απίστευτη Wendy (αχ να μην ξέρει ελληνικά!), επισκεφτήκαμε με τη Χρ. Την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, η οποία απλά είναι φουλ από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φοιτητές και άλλο με βιβλιοθήκη δε μοιάζει! Η αίσθηση ήταν λες και βρίσκεσαι σε φοιτητικό καφέ! Βέβαια, η αίσθηση αυτή μας ξύπνησε τις παλιές καλές συνήθειες και φυσικά σαν κλασσικές ελληνίδες δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον σχεδόν καθημερινό μας καφέ μετά από ένα κουραστικό μάθημα. Φραπέ δεν ξέρουν να φτιάχνουν οι αγαπητοί Αυστραλοί, το ομολογώ. Παρόλα αυτά απολαμβάνω ιδιαιτέρως ένα καφέ latte (εσπρέσο με γάλα) και ένα – επαναλαμβάνω ένα – τσιγάρο, με τη συνοδεία ενός γευστικού κέικ καρότου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του καφέ μας δυστυχώς η βροχή δε σταμάτησε. Αυτό όμως δε μας εμπόδισε να κάνουμε άλλη μία βόλτα στα μαγαζιά και να δοκιμάσουμε και κανένα ρουχαλάκι! Βέβαια, σε κάποια φάση έρχεται και η ώρα για ξεκούραση. Τι ξεκούραση όμως όταν έχεις μπλέξει με κολλέγια; Για τι μιλάω; Το παγκοσμίου φήμης (!) Sancta Sophia College του πανεπιστημίου του Σύδνεϋ. Εκεί έχω τη χαρά να μένω την τελευταία εβδομάδα, αφού η έρευνα μου για μία πιο φοιτητική στέγαση – και πιο φθηνή – δεν απέδωσε καρπούς. Και όπως κάθε κολλέγιο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και αυτό έχει τα πρωτόκολλά του. Κάθε Δευτέρα επίσημο δείπνο με τους γνωστούς μανδύες αλλά στυλ Χάρι Πότερ στην τραπεζαρία (κάτι σαν κλώνος του Χόγκουαρτς ένα πράμα), τα δωμάτια βρίσκονται σε δαιδαλώδες διαδρόμους και για να βρεις αυτό που θες, χάνεσαι και ξαφνικά βρίσκεσαι ή στην αυλή ή στην άλλη άκρη του κτιρίου, και γενικά καταστάσεις βγαλμένες από μυθιστόρημα.

Σήμερα λοιπόν, έπρεπε να παρευρίσκομαι στο επίσημο δείπνο με τη διευθύντρια του κολλεγίου (καμία σχέση με Ντάμπλντορ, αν και μοιάζουν στην ηλικία θα έλεγα) για τους νέους μαθητές. Τι χαρά και τι επισημότητες! Ούτε τη βασίλισσα να συναντούσαμε! Παρόλα αυτά το απόλαυσα δεόντως, σαν μία ακόμη εμπειρία.

Το συμπέρασμα; Στο Σύδνεϋ είναι κάθε μέρα μία μέρα γεμάτη εκπλήξεις και νέα πράγματα, νέους ανθρώπους και νέες καταστάσεις, είτε αστείες είτε τραγικές, για όλα τα γούστα, γεγονός που σημαίνει πολύ υλικό για μένα να σας μεταδίδω! Έπεται συνέχεια…

Vicky Griva Photography ©

Η πρώτη ματιά

Μαγική, έτσι θα χαρακτήριζα την πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό, όταν πρωτοαντίκρισα την πόλη του Σύδνεϋ. Ήμουν στο φορτηγάκι που με πήγαινε στο χόστελ που έκλεισα άρον άρον από το αεροδρόμιο, μόνο και μόνο για να έχω κάπου να κοιμηθώ. (!) Έτσι πως έτρεχε ο οδηγός και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ που υπέστη όταν συνειδητοποίησα ότι οδηγούν ανάποδα! (δεν είχα ιδέα), έβλεπα τα φώτα της πόλης να τρεμοπαίζουν σαν λαμπιόνια και τα τεράστια κτίρια να ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Ανατρίχιαζα και μόνο στην ιδέα ότι ναι (!) ήμουν εκεί, τα είχα καταφέρει και τώρα όλα άρχιζαν. Μόνη βέβαια, αλλά μόνο για μια μέρα. Είχα τη χαρά να συναντήσω άλλη μία συνοδοιπόρο στο ταξίδι αυτό, την αγαπητή Χριστίνα. Αχ τι θα έκανα αν δεν ήταν η Χριστίνα; Πιθανόν θα βίωνα μια μεγαλύτερη ταλαιπωρία από αυτή που ζήσαμε μαζί, αλλά ευτυχώς όλα μας πήγαν καλά.

Ας μιλήσω όμως για την πρώτη πρώτη μέρα. Το βράδυ λοιπόν που έφτασα στο χόστελ (ακριβό και ολίγον απεριποίητο θα έλεγα) δεν είχα κουράγιο να βγω για μία εξερεύνηση της πόλης, καθώς μετά από 22 ώρες αεροπορικού ταξιδιού, δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Έπεσα για ύπνο λοιπόν, έχοντας στο νου τις προκλήσεις που θα αντιμετώπιζα την επόμενη μέρα.

Αγουροξυπνημένη κατά το μεσημέρι και αφού είχα χορτάσει επιτέλους ύπνο, πήγα μια βόλτα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ευτυχώς ο ρεσεψιονίστ με κατατόπισε προς τα πού να πάω, αλλά πάλι ήμουν σαν χαμένη. Περπατώντας μέσα στους τεράστιους δρόμους του Σύδνεϋ με τα φανάρια να κάνουν αυτό το χαρακτηριστικό θόρυβο όταν ανάβει το πράσινο για τους πεζούς, τελικά κατάφερα να βρω κάπου να φάω και έκανα και τη βόλτα μου. Ήμουν κατενθουσιασμένη με την ιδέα ότι περπατώ σε μια ξένη χώρα και πρέπει να βρω τα πάντα μόνη μου! Μετά από λίγο όμως έρχεται και η λογική και σε εκείνο το σημείο είχε έρθει η ώρα να βρω τη Χριστίνα. Για καλή μου τύχη μέσα σε 2 ώρες, μέσω του φοβερού και καταπληκτικού facebook  συνεννοηθήκαμε και συναντηθήκαμε στο πανεπιστήμιο (ευτυχώς είχαμε και οι δύο αριθμούς αυστραλέζικους!). Οργανωθήκαμε και μέσα σε λίγες ώρες καταφέραμε να βρούμε προσωρινή κατοικία.

Η χαρά μου ήταν ανείπωτη που είχαμε βρεθεί με τη Χριστίνα και που τελικά, έστω και προσωρινά, θα μέναμε μαζί. Αλλά ήμουν και περήφανη για τον εαυτό μου, που έστω και για μια μέρα κατάφερα να επιβιώσω μόνη μου μέσα σε ένα τελείως άγνωστο περιβάλλον. Αφού εξερευνήσαμε λίγο ακόμη την πόλη και δοκιμάσαμε και αυστραλιανό καφέ (σαν το φραπέ δεν έχει!) πήγαμε και μια βόλτα στα μαγαζιά να ελέγξουμε, όχι μόνο τιμές αλλά και προϊόντα! Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήξαμε ήτο ένα: θα χρειαζόμασταν επειγόντως δουλειά! Μία πόλη σαν το Σύδνεϋ είναι φυσιολογικό να είναι ακριβή θα μου πείτε, αλλά περιμέναμε ότι έστω σε σύγκριση με το ευρώ θα ήταν καλύτερα. Έλα όμως που δεν είναι! Παρόλα αυτά, δεν πτοήθηκε το ηθικό μας και συζητήσαμε τις επιλογές που έχουμε.

Έπειτα από μία ιδιαίτερα κουραστική μέρα, είχε έρθει η στιγμή να ξεκουραστούμε. Βεβαίως και θα μου μείνει αξέχαστη η πρώτη μέρα για όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως για κάτι που δεν ανέφερα νωρίτερα. Το πανεπιστήμιο. Ένα κτίριο με τουλάχιστον 20 ορόφους, φοβερές εγκαταστάσεις, πράσινο και αλλά 5 – 6 κτίρια υπό την κατοχή του. Το πανεπιστήμιο τεχνολογίας του Σύδνεϋ είναι ίσως από τα ομορφότερα πανεπιστήμια που έχω δει, (βέβαια δεν συγκρίνεται με το πράσινο του Αναντόλου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης) και σίγουρα το πιο άρτιο. Μια απλή αναφορά στο UTS δε φτάνει, αλλά προς το παρόν αρκεί.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι ο τοίχος στο φουαγιέ του πανεπιστημίου και είναι απλά ένα μικρό δείγμα του.

Όταν ζεις τέτοιες καταστάσεις, που ξεπερνούν τα μέχρι τότε δεδομένα σου, αλλάζεις. Μετατρέπεσαι σε κάποιον που δεν μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι μπορείς και εξελίσσεσαι, ή πιο απλά ζεις. Ανακαλύπτεις νέες εικόνες, μυρωδιές, αναμνήσεις και χάνεσαι μέσα σε αυτές. Γίνεσαι κάτι νέο, πιο γνώριμο στο εαυτό σου και πιο μακρινό από κάθε παρελθόν. Γίνεσαι ταξίδι και διαδρομή μαζί, εμπειρία απλή. Ξεχνάς κάθε τι κακό και χάνεσαι μέσα στο καινούργιο παρόν της εμπειρίας αυτής, ταξιδεύεις και είσαι μέρος του κόσμου, ξεπερνάς τα όρια, εδαφικά και πνευματικά και ανακαλύπτεις μέσα από τον κόσμο αυτό, τον εαυτό σου.

Vicky Griva Photography ©

Το ταξίδι που ξεκινούσε ...

Όλα ήταν έτοιμα. Εισιτήρια, βίζες, πράγματα, όλα τακτοποιημένα. Είχα χαιρετήσει και τους τελευταίους στη λίστα μου και έπρεπε τώρα να ξεκουραστώ για να είμαι φρέσκια για το ταξίδι της επόμενης μέρας. Πού να τη βρω όμως τη νύστα; Η αγωνία μου έτρωγε το μυαλό. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να απολαύσω τον τελευταίο μου ύπνο στα πάτρια εδάφη. Σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και με τάραζαν. "Τι κάνω; Πού πάω; Θα τα καταφέρω; Μόνη μου; Θα βρω σπίτι; Πώς θα είναι το πανεπιστήμιο; Θα μου αρέσει; Θα κάνω φίλους; Θα φτάσουν τα λεφτά; Και αν ξεμείνω;Τι κάνω;;;" 


Όμως άλλες σκέψεις ερχόντουσαν να με ησυχάσουν. "Εμπειρία ζωής, ταξίδι, νέοι τόποι και άνθρωποι, καλύτερη εκπαίδευση, πρακτική." Ξάφνου όλες οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν. Ναι μπορώ και θέλω να το προσπαθήσω. Από τη στιγμή που μου δόθηκε η ευκαιρία, ξέρω ότι θα το μετάνιωνα τρελά αν δεν το έκανα και η προοπτική να εγκατασταθώ στον ξένο αυτό τόπο μόνιμα δε με τρόμαζε, αλλά με εξίταρε! Έτσι κατάφερα να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα με τη φαντασία μου να φτιάχνει εικόνες για το νέο ταξίδι που ετοιμαζόμουν να κάνω...