Περπατώντας μες στο κρύο

Αιώνιος επισκέπτης, ανείπωτος θυμός. Χίλιες φορές νεκρό σώμα, παρά νεκρή ψυχή. Και έτσι κυλούν οι μέρες, με τις νύχτες να γελούν μονάχες μέσα στο κρύο.

Κρυστάλλινες νιφάδες αγγίζουν το έδαφος, παγώνουν όνειρα παλιά. Κοιτώ τις πατημασιές που έκαναν στο μονοπάτι, απορώ προς τα ποια κατεύθυνση να πήγαν. Αρχίζω περπατώ μέσα στο κρύο, μα δε νιώθω αίσθηση παγετού. Είναι αλλαγμένος ο νους, κάπου μακριά ταξιδεύει. Θυμάται και μελαγχολεί έναν τόπο που ποτέ δεν κατάφερε να συγχωρήσει. Ψήγματα αναμνήσεων συνθέτουν μία αλλιώτικη πραγματικότητα, αυτή που θα θελα να θυμάμαι και όχι αυτή που έζησα και άφησα πίσω.

Κάποτε είχα δει σε μία ταινία, πως υπάρχουν δύο είδη ταξιδιωτών. Αυτοί που όταν φεύγουν από έναν τόπο κοιτούν το χάρτη και αυτοί που κοιτούν τον καθρέφτη. Αυτοί που μελετούν το χάρτη, δεν κοιτούν ποτέ πίσω, αυτοί που κοιτούν τον καθρέφτη, επιστρέφουν. Δίλημμα για το που ανήκει η καρδιά. Εν πολλοίς, συμβιβασμός. Υποσχέσεις δίχως όνομα και αγάπη να περισσεύει.

Συνεχίζω τη βόλτα μες στο δάσος προσπαθώντας να ανακαλύψω νέα όνειρα, να δημιουργήσω ελπίδα. Ξεροί κορμοί κρέμονται από πάνω μου, σταγόνες δάκρυα παγωμένα. Κάτι πουλιά παίζουν μέσα στο κρύο για να ζεσταθούν και εγώ ακόμη σκέφτομαι πως αν ανοίξω τα φτερά μου θα πληγωθούν. Τι νόημα έχει άραγε να περπατάς μονάχος μέσα στο κρύο, όταν τίποτα δεν έχει μείνει να θυμάσαι για να σε ζεσταίνει;

Δεν βρίσκω απαντήσεις, θέτω μονάχα νέες ερωτήσεις. Έχουν μαζευτεί τόσες, σαν παλιά κλειστά γράμματα σε συρτάρια που κρύβουν μυστικά, που δεν μπορώ να τις βάλω σε σειρά. Δυσκολεύομαι ακόμη και να τις ερμηνεύσω. Από πού προέρχονται, που κρύφτηκαν οι απαντήσεις τους; Εγώ πρέπει να τις βρω; Δεν μπορώ φοβάμαι, νοσταλγώ, μένω πίσω, μονολογώ.

Η φύση όλη μου μιλά. Μου λέει ιστορίες παλιές και κάτι παραμύθια να ξεχαστώ μέσα στο κρύο. Τα δέντρα μυστικιστικά όπως πάντα μου χαμογελούν, λέγοντας στίχους σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, μα νιώθω βαθιά μέσα μου. Τίποτε μα τίποτε δεν βγάζει νόημα. Και εγώ ζωγραφίζω μορφές στο νου, σχέδια και χρώματα που συγκλονίζουν. Μισές λέξεις, φράσεις μου ψιθυρίζουν. Μελωδίες και τραγούδια παιγμένα σε νότες άλλης διάστασης. Κάτι διαφορετικό κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα απόψε. Ξεχασμένο από άλλο Χρόνο. Τυπωμένο όμως για το Τώρα.

Σχέσεις περίπλοκες μέσα στις ζωές μας, σχέσεις αληθινές, ανούσιες, αναγκαίες μα πάνω από όλα απούσες. Ζωή αλλαγμένη στο βωμό της ευτυχίας. Και γυρίζει το δάσος γύρω από εμένα και εγώ γύρω από αυτό. Αλλάζουμε μορφές, γινόμαστε ένα, μεταλλασσόμαστε. Ξαπλωμένη στο χιονισμένο μονοπάτι συνειδητοποιώ πως η έμπνευση είναι αιώνια σύμμαχος της θλίψης και ξαφνικά θυμάμαι πως πριν φύγω, ένιωσα το είδωλό μου να μου χαμογελά θλιμμένα. 

Αναδημοσίευση από το τεύχος 40 του ηλεκτρονικού περιοδικού emmeis.