Μονάχα μία απορία..

Έχω κουραστεί. Νιώθω τα πόδια μου βαριά, κρύα, νεκρά. Τα χέρια μου άσαρκα. Σαν δύο τσουβάλια κόκκαλα να κρέμονται από τους ώμους μου. Τα μάτια μου είναι βαριά, νυστάζω. Και πέφτω σε λήθαργο, βαρύ και άχαρο. Σαν κάτι να με τραβάει προς τα εκεί. Προς τα ατελείωτα όνειρα και τους διαδρόμους, να τρέχω και να μη φτάνω πουθενά.

Και ξυπνάω. Με μία αίσθηση πικρίλας στο στόμα. Σαν από κακό μεθύσι. Δεν είμαι μεθυσμένη όμως. Είμαι ξεχασμένη. Από το χρόνο και το υποσυνείδητο. Σαν να ζω με την Καλυψώ στο νησί της και να μην υπάρχει η αίσθηση του χρόνου. Σαν να ταλανίζομαι μεταξύ φθοράς και πραγματικότητας. Μα τι είναι όμως η πραγματικότητα; Ένας κατεστραμμένος κόσμος από υπολείμματα ανθρώπων. Κανείς δε νιώθει πως ζει. Οι στιγμές ευτυχίας περιορίζονται σε αυτές των πρωταγωνιστών της τηλεόρασης. Και η εκγύμναση του μυαλού στο πόσους καφέδες μπορείς να πιεις σε μία ημέρα.

Χανόμαστε ή χαθήκαμε ήδη; Σε έναν φαύλο κύκλο περιφερόμαστε και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Τίποτα από ότι ξέραμε δε θα ισχύει πια. Όλα αλλάζουν και εμείς καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση αποχαυνωμένοι από αυτά που βλέπουμε, σαν να μη συμβαίνουν σε εμάς, αλλά σε κάποιους ανθρώπους πολύ πολύ μακριά. Και βυθιζόμαστε όλοι μαζί στη λήθη και την απόγνωση, με μια δόση θυμό και μία μονάχα απορία: Μας αξίζει τελικά όλο αυτό;

Σαν ένα συνεχές όνειρο...