Καθώς ταξίδευα στη μελωδία ενός πολυαγαπημένου τραγουδιού, αναρωτήθηκα… πώς αφήνεις μία σχέση, έναν άνθρωπο πίσω; Τι κάνεις για να τον ξεπεράσεις; Όταν νιώθεις τόσα πολλά, όταν τον κοιτάς μέσα στα μάτια και η ψυχή σου κελαηδά ψιθυριστά, πώς μπορείς να ξεχάσεις αυτό το συναίσθημα; Όταν κλαις μέσα στη νύχτα, όχι γιατί σε πλήγωσε, αλλά γιατί νιώθεις τόσο τυχερή που έζησες όλα αυτά και που υπάρχει –ή έστω υπήρχε - κάποιος, κάπου σε αυτόν τον κόσμο που σε αγαπάει όσο εσύ και σε σκέφτεται τα βράδια ξαγρυπνώντας, πού βρίσκεις τη δύναμη να τα αφήσεις όλα αυτά πίσω;
Η καρδιά σου ουρλιάζει γιατί μέσα στην τύχη σου είσαι άτυχη, επειδή δεν μπορείς να τον έχεις δίπλα σου και καταλαβαίνεις ότι τα συναισθήματά σας χάνονται μέσα στη φθορά του χρόνου, μέσα στα άπειρα χιλιόμετρα που σας χωρίζουν. Δεν μπορείς να το αλλάξεις, το επέλεξες, το αποδέχτηκε. Και τώρα τι; Γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους και μέσα σε αυτούς βλέπεις το πρόσωπό του, τα μάτια του, το χαμόγελό του και χάνεσαι. Όπου και αν πας, ακόμη και οι μικρές λεπτομέρειες σου θυμίζουν αυτόν και ό, τι ζήσατε μαζί. Γιατί το μυαλό δεν μπορεί να ξεχάσει, η ψυχή δεν μπορεί να αφήσει πίσω αυτό που την έκανε να τραγουδήσει μελωδίες ανείπωτες, νότες ονειρικές, μυρωδιές και εικόνες που την έκαναν να αγαλλιάσει και να κλαίει από χαρά.
Δύσκολο πράγμα να ξεχάσεις κάτι που τελικά με την πάροδο του χρόνου αντιλαμβάνεσαι ότι σε χάραξε βαθιά, σε πλήγωσε άπειρα, αλλά η τόση χαρά και ευτυχία που σε έκανε να νιώσεις δε συγκρίνεται με τα δάκρυα που έχυσες. Ναι άξιζε λες στον εαυτό σου, ναι θα το έκανες ξανά, ναι δεν θέλεις να ξεχάσεις. Δεν μπορείς όμως να το ξεπεράσεις, να προχωρήσεις. Τι κάνεις; Κοιτάς μπροστά. Πρέπει να το αφήσεις πίσω, να κρατήσεις μόνο ό, τι καλό έζησες, σαν φωτογραφίες φτιαγμένες από χρυσό, κορνιζαρισμένες στους τοίχους της κενής σου καρδιάς, φωτογραφίες στιγμών ανεκτίμητης αξίας, που μοιάζουν τόσο μακρινές και παλιές… Ξέρεις ότι η λάμψη του χρυσού σε αυτές μπορεί να χαθεί, να ξεθωριάσει, αλλά πάντα όταν θα τις κοιτάς θα λάμπουν για σένα, θα είναι ο δικός σου πολύτιμος μικρός θησαυρός.
Μα τώρα εσύ είσαι εδώ, αυτός εκεί. Οι ελπίδες σου σε συνοδεύουν κάθε βράδυ στα όνειρά σου σαν καράβι σε ταξίδι μακρινό, μέσα στο άγριο πέλαγος, το μυαλό σου. Και εσύ μοναχικός καπετάνιος προσπαθήσεις να βρεις το δρόμο σου μέσα στην νύχτα, αναπολώντας με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια σου τις χαμένες στιγμές. Μα ξάφνου νιώθεις τη θέρμη μιας ηλιαχτίδας να σε κατακλύζει, ναι ξημερώνει και εσύ ξυπνάς σε ένα κρύο κρεβάτι, μόνη, μα η αίσθηση του ζεστού ήλιου βρίσκεται ακόμη στο μυαλό σου και συνεχίζεις σκεπτόμενη ότι πάντα το καινούργιο νησί στο οποίο θα σταματήσει το ονειρικό καράβι των ελπίδων σου, θα είναι πάντα το πιο ωραίο.
No comments:
Post a Comment