Ματαιότης

Είναι το φως εκείνο της αυγής που όλα τα αλλάζει. Ξέρεις με τρομάζει αυτή η συνειδητοποίηση του εαυτού. Είναι αυτό όμως που μας διαχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι αυτό που πολλές φορές στρέφεται εναντίον μας. Αυτή η αργή και βασανιστική συνειδητοποίηση του κόσμου γύρω μας. Της ζωής μας, των λαθών μας, των ανθρώπων που μας περιβάλλουν μα και αυτών που λείπουν.

Στο πρώτο φως της ημέρας τίποτε δεν έχει χρώμα. Όλα περιμένουν το άγγιγμα του μυαλού σου ώστε να χρωματιστούν, να πάρουν νόημα. Μόνο μέσα από τα μάτια μας όλα έχουν νόημα. Και αυτό είναι και το μαρτύριο μας. Πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, πως εμείς έχουμε κάποιο λόγο ύπαρξης, πως η ζωή δεν είναι μάταιη. Και θα ξοδέψεις μισή ζωή ψάχνοντας το νόημα στο τίποτα. Και μετά πάλι από τον αρχή.

Τι από όλα αυτά ισχύει; Είναι οι ζωές μας κρίκοι αλληλένδετοι σε έναν κόσμο χαοτικό που νοιάζεται μονάχα για την εικόνα του; Γινόμαστε και εμείς έρμαια αυτών που σαπίζουν κάθε ηθική; Πού βρίσκεται ο λόγος των πραγμάτων και των πράξεων; Και τελικά ποιες είναι οι επιλογές μας;

Στο φως της αυγής ο κόσμος σχηματίζεται. Μαζί του και οι σκέψεις της ημέρας. Χρώματα μπερδεύονται με συναισθήματα και τα λόγια οργιάζουν στις σιωπές. Τι από όλα αυτά να κρατήσω και τι να αφήσω; Δεν υπάρχει μονοπάτι στρωμένο, μονάχα πέτρες. Και εγώ θα συνεχίζω να περπατώ μαζί τους μήπως και κάποτε μπορέσω να βρω τον δρόμο για τον καθαρό ορίζοντα.

Vicky Griva Photography ©