Θα ξαναβρεθούμε

Αναρχικό, αληθινό συναίσθημα. Ναι αυτό που σου δίνει ρίγη στο κορμί που δεν μπορείς να ελέγξεις. Αυτό που σου κρύβει εκπλήξεις καθημερινές, αναγκαίες. Και τέλος, αυτό που σε αγαλλιάζει μα σε αναστατώνει την ίδια στιγμή. Περίεργο, αλλά δε νιώθω περίεργα πια. Όλα αυτά σα να προϋπήρχαν της ύπαρξής μου, λες και ήξερα εγώ ο ίδιος τι θα ένιωθα πριν καν γεννηθώ. Ώρες ώρες δε καταλαβαίνω την ψυχοσύνθεση του είναι μου και άλλες φορές νιώθω τόσο τυχερός που ξεχνώ ακόμη και το γιατί.

Είναι αυτό το χαμόγελο της που με στοιχειώνει. Τη νιώθω ακόμη δίπλα μου ξέρεις. Σα να μην έφυγε ποτέ από κοντά μου εκείνη την περίεργα ήσυχα ημέρα. Όλα είχαν σωπάσει όταν σώπασε και εκείνη, όλα ησύχασαν σαν η ψυχή της γαλήνεψε. Ήταν και αυτά τα φάρμακα ξέρεις που την ταλαιπωρούσαν. Και εμένα με ταλαιπωρούσαν χρόνια. Σαν και εγώ να ένιωθα τους πόνους στο κορμί της και τις μελανιές στο σώμα της. Όταν πονούσε, εγώ λύγιζα σπαραχτικά. Και δεν το λέω για να σε πείσω πως την αγαπούσα. Όχι, όχι δεν είσαι εδώ για να πείσω. Μόνο λίγη παρέα να μου κάνεις να ξεχαστώ, για αυτό σε φώναξα εξάλλου. Μα θα φύγεις και εσύ και θα μείνω πάλι μόνος, να μετρώ τις τρύπες στο ταβάνι της καρδιάς μου, μέχρι να μαυρίσουν και αυτές από τη μούχλα της σιωπής.

Μέρες και μήνες περίμενα μία επίσκεψή σου. Να μιλήσουμε μαζί για τις μέρες που χαμογελούσε ο κόσμος όλος, όταν και αυτή χαιρόταν. Πριν ακόμη ξεκινήσουν όλα. Πριν εκείνη την καταραμένη ημέρα με τον πρώτο πονοκέφαλο και την πρώτη κρίση. Έτσι θα ήθελα να τη θυμάμαι, το ίδιο και εκείνη. Και ξέρεις δεν έχω φωτογραφίες αφότου διαγνώστηκε. Δε με άφησε και ούτε εγώ ήθελα. Μα και εσύ τα ξέρεις όλα αυτά. Ήσουν εκεί παρών.

Θυμάσαι πόσο όμορφα τραγουδούσε; Έβαζε το αγαπημένο της βινύλιο να παίζει και τραγουδούσε μέχρι να βραχνιάσει. Και εγώ εκεί στη γωνιά του δωματίου την αγνάντευα, μαγεμένος από την αύρα της. Όπως κοιτώ εσένα τώρα να στέκεσαι στο ίδιο σημείο που στεκόταν και εκείνη.

Δεν αντέχω όμως να μιλώ άλλο για αυτά που πέρασαν και δε θα ξανάρθουν. Θα μείνω εδώ να περιμένω μέχρι να έρθει η ίδια να με πάρει από το χέρι και να με αναστατώσει όπως την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. Να περπατήσουμε μαζί, αιώνια πια και να αγαπηθούμε ξανά από την αρχή. Μόνο αυτό ποθώ και λαχταρώ, να ξανάβλεπα το πρόσωπό της όπως τότε, νέα, όμορφη και αγνή. Εδώ θα περιμένω, μέχρι το τέλος της αρχής.

Α κοίτα ξημερώνει κιόλας. Η θάλασσα γαλήνεψε. Ναι το ξέρω, ήρθε η ώρα να φύγεις. Μη διστάσεις να ξανάρθεις. Εδώ θα είμαι να περιμένω. Να μιλήσουμε για αυτά που βλέπεις στα ατέρμονα ταξίδια σου, τους ανθρώπους και τους έρωτές σου και που ξέρεις, ίσως μια μέρα έρθω και εγώ μαζί σου. Καλή αντάμωση ταξιδιώτη του χρόνου.