Μία ημέρα σαν όλες τις άλλες

Η ημέρα ορκωμοσίας ομολογουμένως είναι ιδιαίτερη ημέρα για όλους, είτε είναι για Bachelor ή Master, είτε είναι για οποιοδήποτε πτυχίο. Οποιαδήποτε ακαδημαϊκή επιτυχία λοιπόν, πρέπει να γιορτάζεται με την πρέπουσα λαχτάρα. Έτσι και όσοι από εμάς ήδη έχουν νιώσει αυτή τη χαρά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γνωρίζουν τη γλυκιά αυτή γεύση που σου αφήνει στο στόμα η ημέρα της ορκωμοσίας.

Εκτός από την τελετή, που για τους φοιτητές στη Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο συγκεκριμένα είναι – εκτός από catwalk – περιτριγυρισμένη από μία δόση γκλαμουριάς μα και υπερηφάνειας. Γονείς, φίλοι, παλιόφιλοι, συμφοιτητές και μη είναι εκεί για να σε καμαρώσουν να λες τον περιβόητο όρκο! Και φυσικά το όλο στήσιμο της τελετής στην αιώνια αίθουσα είναι κάτι που δεν ξεχνάς εύκολα. Και όμως σε άλλες πόλεις του κόσμου δεν είναι έτσι. Εδώ στη Leeuwarden για παράδειγμα, διαφέρει εκ των πραγμάτων. Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα τελείως διαφορετικό, με το Βachelor να έχει άλλη δομή και το Μaster να αποτελεί το σημαντικότερο των πτυχίων, η τελετή ορκωμοσίας δεν είναι σίγουρα αυτό που ζούμε στην Ελλάδα.

Στο NHL Hogeschool, όπου είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε την τελετή ορκωμοσίας Bachelor, κάτι άλλο έχει περισσότερη σημασία από την εμφάνιση ή το πόσους φίλους θα καλέσεις και έπειτα θα κεράσεις. Αυτά που θα πει για σένα ο καθηγητής. Ναι καλά καταλάβατε. Ανάλογα με το πώς έκανες την πτυχιακή σου – μόνος ή με ομάδα – καλούν το όνομά σου, σε μία τραγικά ασφυκτική και μικρή αίθουσα, και ο υπεύθυνος καθηγητής σου λέει λίγα λόγια για σένα και την ομάδα σου. Πολύ προσωπική διαδικασία θα αναλογιστείτε. Και όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι περισσότεροι φοιτητές δεν έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τη διαδικασία αυτή και δεν ανυπομονούν καθόλου όταν θα ανέβουν στην μικρή «εξέδρα» να ακούσουν τον καθηγητή τους. Και στην τελική η πλειοψηφία των ομιλιών είναι μικρές και διόλου προσωπικές, είναι κάτι σαν παρουσίαση της πανεπιστημιακής και επαγγελματικής πορείας του φοιτητή, και το συναίσθημα είναι απλά απόν.

Παρόλα αυτά και υπογραφές πέφτουν, σε πολύ περιποιημένα τυπωμένα πτυχία φυσικά και χειροκροτήματα ακούγονται. Ο γνωστός ελληνικός πανικός βεβαίως με τους επαγγελματίες φωτογράφους ούτε για δείγμα. Μόνο μία υπήρχε και αυτή έβγαζε από μακριά. Και φυσικά ούτε όρκος. Δε χρειάζονται αυτά, είναι περιττά, ανούσια, όπως το να «στολιστείς» ή να καλέσεις πολλούς και αγαπημένους φίλους. Εδώ η τελετή είναι τυπική και καθόλου υποχρεωτική – πες το αυτό στη γραμματέα της σχολής μου και αν δε φας βρίσιμο είσαι τυχερός.

Βέβαια στην είσοδο του πανεπιστημίου πριν και μετά την τελετή, υπήρχε ολόκληρος μπουφές με καφέδες, αναψυκτικά, ποτά και σνακς, προκειμένου να ευχαριστηθείς με κάποιο τρόπο την γενικώς βαρετή – αλλά για μένα το ίδιο σημαντική – ολλανδική ορκωμοσία. Για πολλούς δεν έχει και τόση σημασία πια το γεγονός το ίδιο, παρά το μετά. Η επαγγελματική πορεία του φοιτητή και πως θα αξιοποιήσει όσα έμαθε τόσα χρόνια σε μία δουλειά που να αγαπά και να του προσφέρει αυτά που χρειάζεται, που εκτός από το χρηματικό παίζει ρόλο και η προσωπική ικανοποίηση, να δουλειές σε κάτι που αγαπάς αληθινά!

ΥΓ: Αφιερωμένο σε όσους πήραν ή θα πάρουν κάποιο πτυχίο. Καμία συγκίνηση δε συγκρίνεται με αυτή της ορκωμοσίας, όπως και να τη ζήσει κανείς. Καλή σταδιοδρομία!

Θα ξαναβρεθούμε

Αναρχικό, αληθινό συναίσθημα. Ναι αυτό που σου δίνει ρίγη στο κορμί που δεν μπορείς να ελέγξεις. Αυτό που σου κρύβει εκπλήξεις καθημερινές, αναγκαίες. Και τέλος, αυτό που σε αγαλλιάζει μα σε αναστατώνει την ίδια στιγμή. Περίεργο, αλλά δε νιώθω περίεργα πια. Όλα αυτά σα να προϋπήρχαν της ύπαρξής μου, λες και ήξερα εγώ ο ίδιος τι θα ένιωθα πριν καν γεννηθώ. Ώρες ώρες δε καταλαβαίνω την ψυχοσύνθεση του είναι μου και άλλες φορές νιώθω τόσο τυχερός που ξεχνώ ακόμη και το γιατί.

Είναι αυτό το χαμόγελο της που με στοιχειώνει. Τη νιώθω ακόμη δίπλα μου ξέρεις. Σα να μην έφυγε ποτέ από κοντά μου εκείνη την περίεργα ήσυχα ημέρα. Όλα είχαν σωπάσει όταν σώπασε και εκείνη, όλα ησύχασαν σαν η ψυχή της γαλήνεψε. Ήταν και αυτά τα φάρμακα ξέρεις που την ταλαιπωρούσαν. Και εμένα με ταλαιπωρούσαν χρόνια. Σαν και εγώ να ένιωθα τους πόνους στο κορμί της και τις μελανιές στο σώμα της. Όταν πονούσε, εγώ λύγιζα σπαραχτικά. Και δεν το λέω για να σε πείσω πως την αγαπούσα. Όχι, όχι δεν είσαι εδώ για να πείσω. Μόνο λίγη παρέα να μου κάνεις να ξεχαστώ, για αυτό σε φώναξα εξάλλου. Μα θα φύγεις και εσύ και θα μείνω πάλι μόνος, να μετρώ τις τρύπες στο ταβάνι της καρδιάς μου, μέχρι να μαυρίσουν και αυτές από τη μούχλα της σιωπής.

Μέρες και μήνες περίμενα μία επίσκεψή σου. Να μιλήσουμε μαζί για τις μέρες που χαμογελούσε ο κόσμος όλος, όταν και αυτή χαιρόταν. Πριν ακόμη ξεκινήσουν όλα. Πριν εκείνη την καταραμένη ημέρα με τον πρώτο πονοκέφαλο και την πρώτη κρίση. Έτσι θα ήθελα να τη θυμάμαι, το ίδιο και εκείνη. Και ξέρεις δεν έχω φωτογραφίες αφότου διαγνώστηκε. Δε με άφησε και ούτε εγώ ήθελα. Μα και εσύ τα ξέρεις όλα αυτά. Ήσουν εκεί παρών.

Θυμάσαι πόσο όμορφα τραγουδούσε; Έβαζε το αγαπημένο της βινύλιο να παίζει και τραγουδούσε μέχρι να βραχνιάσει. Και εγώ εκεί στη γωνιά του δωματίου την αγνάντευα, μαγεμένος από την αύρα της. Όπως κοιτώ εσένα τώρα να στέκεσαι στο ίδιο σημείο που στεκόταν και εκείνη.

Δεν αντέχω όμως να μιλώ άλλο για αυτά που πέρασαν και δε θα ξανάρθουν. Θα μείνω εδώ να περιμένω μέχρι να έρθει η ίδια να με πάρει από το χέρι και να με αναστατώσει όπως την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. Να περπατήσουμε μαζί, αιώνια πια και να αγαπηθούμε ξανά από την αρχή. Μόνο αυτό ποθώ και λαχταρώ, να ξανάβλεπα το πρόσωπό της όπως τότε, νέα, όμορφη και αγνή. Εδώ θα περιμένω, μέχρι το τέλος της αρχής.

Α κοίτα ξημερώνει κιόλας. Η θάλασσα γαλήνεψε. Ναι το ξέρω, ήρθε η ώρα να φύγεις. Μη διστάσεις να ξανάρθεις. Εδώ θα είμαι να περιμένω. Να μιλήσουμε για αυτά που βλέπεις στα ατέρμονα ταξίδια σου, τους ανθρώπους και τους έρωτές σου και που ξέρεις, ίσως μια μέρα έρθω και εγώ μαζί σου. Καλή αντάμωση ταξιδιώτη του χρόνου.