Ο Φόβος και Εσύ

Ένας φόβος ατρόμητος αιωρείται στο δωμάτιο. Δε σου μιλά, μα τον νιώθεις. Σε ανατριχιάζει πατόκορφα, σου μουδιάζει τις σκέψεις και σε ‘βυθίζει’ όλο και πιο κάτω. Είναι ζωντανός, ολοζώντανος και κακός. Πως επέτρεψες εσύ να σε κυριαρχήσει το συναίσθημα αυτό; Μα δε μιλάμε για ανθρώπινο συναίσθημα. Οι καταβολές του, είμαι πεπεισμένη, προέρχονται από κάτι πιο σκοτεινό από αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι, δεν εξηγείται αλλιώς.

Σαν ένα αλλόκοτο τέρας να περιφέρεται ανέμελο στα δωμάτια της συνείδησής σου, έτοιμο να σε κατασπαράξει. Με συμμάχους κρυμμένους παντού στο υποσυνείδητό σου και άσπονδους φίλους του ασυνείδητού σου, σε πολεμάει διαρκώς. Αλλά ξέρεις ότι ο φόβος δεν πάει σε αυτούς που δεν τον καλωσορίζουν με θέρμη. Εσύ έριξες τις άμυνες σου νωρίς και πλέον είναι ετοιμοπόλεμος.

Στη σκέψη του και μόνο αρρωσταίνεις. Τι αλλόκοτο να φοβάσαι τον Φόβο τον ίδιο; Τουλάχιστον ξέρεις τι αντιμετωπίζεις. Η μήπως όχι; Κάθε φορά έρχεται μεταμορφωμένος, αλλά πάντα ξέρεις τις τακτικές του. Αυτή τη φόρα είναι τόσο διαφορετικά. Οι Αμφιβολίες σε πρόδωσαν, δίνοντας βήμα στο τέρας αυτό. Και εσύ με τη σειρά σου κουράστηκες που τον έχεις συνέχεια εκεί, μόνιμο επισκέπτη.

Και συνηθίζεις, όπως το θήραμα που πολιορκείται από τον κυνηγό του για μέρες, σαν τον ετοιμοπόλεμο στρατιώτη σε έναν διαρκή πόλεμο. Αποκτάς σιγά σιγά τα εφόδια που χρειάζεσαι για να τον αντιμετωπίζεις. Γιατί ξέρεις ότι θα σε συντροφεύει παντοτινά. Είναι αυτός τελικά που θα σου δίνει τη δύναμη να προχωράς, αυτός που θα σου δίνει τα εφόδια να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

εσύ, αυτός  και το σκοτάδι

My suitcase is packed,

with all your heartbeats.

 So I walk to their sound

and head towards the sun.

So my shadow will cover

the tears on the ground

and moving away from the place,

where you took your last breath.

To finding my love

in the magic of life,

after death.