Ένα λιμάνι και για μένα

Λίγες ημέρες, πολλές σκέψεις. Λίγα λεπτά, πολλά συναισθήματα. Και όμως κάπου εκεί στο βάθος όλα αυτά προϋπήρχαν. Σαν να ήξερε το σώμα και η ψυχή τι της έμελλε να ζήσει. Σαν να αισθανόταν προ πολλού τα μελλούμενα.

Και όμως τίποτε δεν ήξερε, και ούτε θα μάθει, το νιώθω. Χαμένη στη μετάφραση και αυτή, προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Μόνο χρώματα γαλάζια και πράσινα βλέπει. Κάτι όμορφες σκεπές και πολλές πολλές ρόδες να γυρνούν ασταμάτητα. «Σαν όνειρο να μοιάζει» της λέω. Μα αυτή αλλοπαρμένη από τη ροή των χρωμάτων δε μου απαντά. Μόνο μία περίσσια χαρά έβλεπες στο πρόσωπό της, σαν τα μικρά παιδιά όταν τους δίνεις παγωτό.

«Έτσι ανέμελη και νέα να μείνεις» της λέω χαμηλόφωνα. «Μην αλλάξεις ποτέ και για κανέναν». Γυρίζει με κοιτά έτσι χαμογελαστή και ευδιάθετη που ήταν και απλά ξεστομίζει «Απλά κοίτα και ζήσε». Δεν περίμενα τέτοια απάντηση ομολογώ. Τόσο ειλικρινής και σωστή, τόσο αληθινή. Η πολύ σκέψη και ο συλλογισμός σε τρελαίνουν, ανείπωτος και ο ψυχολογικός κόπος των περιπλανήσεων. Τόσα χρόνια παλεύεις να σωθείς από το ακούραστο μυαλό σου και καταταλαιπωρείσαι αδίκως. Και τώρα είναι η ευκαιρία που πάντα αναζητούσες. Ηρεμία και γαλήνη. Η ‘στεριά’ που πάντα έψαχνες να αράξεις. Με τα χρώματα και τη μουντάδα που ποθείς, με τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου αρμόζουν. Όλα πακεταρισμένα περίτεχνα με αγάπη και στοργή για σένα μονάχα.

Τι και αν αλλάξεις, τι και αν μεγαλώσεις; Η ζωή είναι ένα αέναο ταξίδι. Και εσύ σαν καπετάνιος της δικής σου ζωής, πάντα θα ανακαλύπτεις νέους προορισμούς και λιμάνια. Η στεριά σου όμως θα είναι πάντα μία. Και η ψυχή σου πάντα θα χαμογελά συνεσταλμένα σαν ένα μικρό παιδί που απολαμβάνει κάθε στιγμή και λεπτό. Ακόμη και όταν εσύ δεν βλέπεις τα ψήγματα ευτυχίας που κρύβονται παντού, η ψυχή σου θα είναι εκεί να στο υπενθυμίζει τσιγκλώντας σε νοερά και ανέμελα. 

Ο Φόβος και Εσύ

Ένας φόβος ατρόμητος αιωρείται στο δωμάτιο. Δε σου μιλά, μα τον νιώθεις. Σε ανατριχιάζει πατόκορφα, σου μουδιάζει τις σκέψεις και σε ‘βυθίζει’ όλο και πιο κάτω. Είναι ζωντανός, ολοζώντανος και κακός. Πως επέτρεψες εσύ να σε κυριαρχήσει το συναίσθημα αυτό; Μα δε μιλάμε για ανθρώπινο συναίσθημα. Οι καταβολές του, είμαι πεπεισμένη, προέρχονται από κάτι πιο σκοτεινό από αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι, δεν εξηγείται αλλιώς.

Σαν ένα αλλόκοτο τέρας να περιφέρεται ανέμελο στα δωμάτια της συνείδησής σου, έτοιμο να σε κατασπαράξει. Με συμμάχους κρυμμένους παντού στο υποσυνείδητό σου και άσπονδους φίλους του ασυνείδητού σου, σε πολεμάει διαρκώς. Αλλά ξέρεις ότι ο φόβος δεν πάει σε αυτούς που δεν τον καλωσορίζουν με θέρμη. Εσύ έριξες τις άμυνες σου νωρίς και πλέον είναι ετοιμοπόλεμος.

Στη σκέψη του και μόνο αρρωσταίνεις. Τι αλλόκοτο να φοβάσαι τον Φόβο τον ίδιο; Τουλάχιστον ξέρεις τι αντιμετωπίζεις. Η μήπως όχι; Κάθε φορά έρχεται μεταμορφωμένος, αλλά πάντα ξέρεις τις τακτικές του. Αυτή τη φόρα είναι τόσο διαφορετικά. Οι Αμφιβολίες σε πρόδωσαν, δίνοντας βήμα στο τέρας αυτό. Και εσύ με τη σειρά σου κουράστηκες που τον έχεις συνέχεια εκεί, μόνιμο επισκέπτη.

Και συνηθίζεις, όπως το θήραμα που πολιορκείται από τον κυνηγό του για μέρες, σαν τον ετοιμοπόλεμο στρατιώτη σε έναν διαρκή πόλεμο. Αποκτάς σιγά σιγά τα εφόδια που χρειάζεσαι για να τον αντιμετωπίζεις. Γιατί ξέρεις ότι θα σε συντροφεύει παντοτινά. Είναι αυτός τελικά που θα σου δίνει τη δύναμη να προχωράς, αυτός που θα σου δίνει τα εφόδια να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

εσύ, αυτός  και το σκοτάδι

My suitcase is packed,

with all your heartbeats.

 So I walk to their sound

and head towards the sun.

So my shadow will cover

the tears on the ground

and moving away from the place,

where you took your last breath.

To finding my love

in the magic of life,

after death.