Κάποιος, κάπου, κάποτε

Μία πριγκίπισσα ήρθε κάποτε και με ρώτησε, «Γιατί περιμένεις να ζήσεις; Γιατί το κάνεις αυτό; Νομίζεις πως η ζωή σου θα αλλάξει από μόνη της;». Ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να με επισκεφτεί. Πόσο μάλλον να μου πει αυτά τα λόγια. Ποια είναι αυτή που τα λέει αυτά; Που είναι φυλακισμένη μέσα στο ίδιο της το παλάτι! Άλλοι καιροί τότε θα μου πείτε… άλλοι και καλύτεροι, πιο όμορφοι, πιο ευγενικοί, πιο αγνοί.

Και συνέχισε: «Μη γίνεις σαν εμένα, κλεισμένη στον πύργο μου, που είναι σα μπουντρούμι, μην αφεθείς στην ευκολία της ηττοπάθειας, περιμένοντας κάποιον χαμένο πρίγκιπα να σε σώσει, πρέπει μόνη σου να το κάνεις αυτό με ακούς;;;», και ξέσπασε σε λυγμούς. Εγώ μη ξέροντας τι να κάνω, την πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να την καθησυχάσω. Μα πως στο καλό το κάνεις αυτό σε μία πριγκίπισσα που έχει ζήσει αιώνες πριν, που έχει δει χώρες να γκρεμίζονται και βασιλιάδες να βασιλεύουν;

Μελαγχολία μου γλυκιά, μην ανθίσεις ξανά

Μία αγκαλιά ήταν αρκετή για να την ησυχάσω. Σκεπτόμενη και εγώ τα λεγόμενά της, προσπάθησα να βάλω σε μία τάξη όλα αυτά που ταλαιπωρούν το μικρό μου μυαλουδάκι τα τελευταία 24ωρα. Αγωνία για το τίποτα. Κούραση ψυχολογική και διανοητική, με όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται, με όλα αυτά που δεν μπορούμε να κάνουμε, με τη μισή ζωή που ζούμε. Επιζητώ και εγώ την αλλαγή, όπως όλοι. Η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ…! «Θα έρθει», μου λέει και ξαπλώνει να ξεκουραστεί. «Και να ξέρεις, τίποτα δεν έχει σημασία αν δεν έχεις την αγάπη, γιατί αυτή είναι η πραγματική ουσία, η αλήθεια στη ζωή».

«Πόσο δίκιο έχει», σκέφτηκα. Τι να τα κάνω τα λούσα και τα χρήματα, τι να την κάνω την τέλεια δουλειά και τους πολλούς του φίλους, αν δεν έχω γνωρίσει την αληθινή αγάπη, αν δεν έχω νιώσει πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι… πολύ ρομαντικό, ναι! Αλλά πέρα για πέρα αληθινό. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να βρουν το άλλο τους μισό, για να αγαπηθούν και να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί του. Γιατί ακόμη και αν έχεις τα πάντα φαινομενικά, κάποια στιγμή θα νιώσεις αυτό το κενό της μοναξιάς, αυτή την ‘τρύπα’ στην ψυχή, αυτό το τίποτα. Η μοίρα μας είναι η αγάπη και μόνο η αγάπη. Ούτε έρωτες εφήμεροι, ούτε ψεύτικοι φίλοι, ούτε δειλοί συγγενείς, μόνο αγάπη αληθινή.

Και να’ μαι εδώ, με μία χαμένη στο χρόνο πριγκίπισσα, να μου δίνει συμβουλές. Χαμένη και εγώ σε αυτό που λέγεται πραγματικότητα. Χαμένη πέρα για πέρα σε ένα μακρινό πύργο με κάποιο δράκο να με κρατάει φυλακισμένη, το δικό μου δράκο, τον ίδιο μου τον εαυτό. Φόβοι και ανησυχίες μεταμορφώνονται, ελπίδες και σχέδια ματαιώνονται, μέχρι να έρθει να με πάρει και εμένα ο δικός μου μοναχικός πρίγκιπας, και ας μην είναι με το άσπρο  του άλογο. Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να έρθει να με σώσει.