More than savage thoughts

Δε σκέφτεσαι. Δε σκέφτεσαι. Δεν υπάρχεις. Δε ζεις. Έχεις χαθεί ανάμεσα στις ξεχασμένες αναμνήσεις του παρελθόντος και οι σκέψεις για το μέλλον είναι μακρινές και σχεδόν απραγματοποίητες στα μάτια σου… δεν ονειρεύεσαι, δε ζεις. Γιατί; Δεν ξέρεις την απάντηση, ποτέ δεν την έμαθες. Είναι κάτι που δυστυχώς δεν ελέγχεται, κάτι που δε διορθώνεται ό, τι και να κάνεις, κάτι που θα μείνει για πάντα μέχρι να το σκοτώσεις ή να σε σκοτώσει.

Πέφτεις, πέφτεις σε λήθαργο και δεν ξυπνάς. Δεν μπορείς. Ό, τι και να κάνεις δεν έχει σημασία, έχεις χάσει το νόημα σου, έχεις χάσει την «μπάλα», τον εαυτό σου. Όλα σου φαίνονται αδιάφορα, χωρίς νόημα. Όταν οι άλλοι σου μιλούν εσύ ακούς απλά θόρυβο, όχι λόγια. Όταν οι άλλοι σου γελούν πιέζεις τον εαυτό σου να ανταποδώσεις το χαμόγελο, να μη δείξεις αγενής, ντροπή! Να μη δείξεις ότι απλά βουλιάζεις. Βουλιάζεις σε μία άβυσσο που εσύ έφτιαξες για τον εαυτό σου, για να νιώθεις ασφάλεια. Σε μια άβυσσο γεμάτη σαπίλα και μαυρίλα, γεμάτη αδιαφορία και κενό. Γεμάτη θάνατο.

Είναι εσύ, ο εαυτός που παλεύει ξανά να σε ρίξει, να σε μειώσει, να σε σκοτώσει. Δεν αντέχεις να τον παλεύεις, είναι πολύ δυνατός, απλά αφήνεσαι, και όταν αφήνεσαι απλά σε ρουφάει, εσένα και ό, τι έχει απομείνει από εσένα. Όλα τα κομμάτια που κατάφερες να χτίσεις εις ένα και μοναδικό δημιούργημα, το νέο σου εαυτό, όλα γκρεμίζονται, λιώνουν, σαπίζουν, πεθαίνουν. Όλα.

Και τώρα τι; Δεν θα ξαναπροσπαθήσεις; Δεν ξέρεις. Αφήνεσαι, αφήνεσαι, βουλιάζεις. Ίσως αύριο να είναι μια καινούργια μέρα, με νέο μυαλό και ζωή. Ίσως, ίσως, ίσως. Καληνύχτα εαυτέ μου, ονειρέψου. Ονειρέψου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και όταν θα ξυπνήσεις όλα θα έχουν ξεχαστεί, κοιμήσου. Κοιμήσου στην αγκαλιά του Ορφέα, στη μελωδία της άρπας του που σε ταξιδεύει με τη μορφή του μαγικού Chopin. Απλά κοιμήσου. Καληνύχτα εαυτέ μου. Καληνύχτα.