Xαρακτηριστικά της πόλης του Συδνευ

Ø  Οι άνθρωποι φορούν τα μαγιό τους και κάνουν ηλιοθεραπεία στα πάρκα.

Ø  Τα ασυνήθιστα ζωάκια ονόματι possum, είναι ικανά να σε κατουρήσουν όταν είναι σκαρφαλωμένα στα δέντρα.

Ø  Σε κάθε γωνιά της πόλης του Σύδνεϋ μπορείς να βρεις εγκαταλελειμμένα καροτσάκια σούπερ μάρκετ σε όλες τις στάσεις.

Ø  Οι Αβοριγίνοι (όσοι έχουν μείνει), αντί να κυβερνούν τη χώρα αυτή ζητιανεύουν στους δρόμους της.

Ø  Οι κοπέλες φορούν ΜΟΝΟ ψηλοκάβαλα παντελόνια και αρβύλες.

Ø  Αν είσαι κοπέλα και καπνίζεις στο δρόμο, όλοι σε κοιτούν με μισό μάτι.

Ø  Μια μπύρα στοιχίζει 6$ (4 και κάτι ευρώ), ενώ το εισιτήριο του λεωφορείου 8$.

Ø  Όταν κυκλοφορείς τη νύχτα (πριν τα μεσάνυχτα) και είσαι γένους αρσενικού, μπορεί να φας μπουνιά από το πουθενά, αφού όλοι οι μεθυσμένοι έχουν αυξημένη επιθετικότητα (μέχρι αηδίας).

Ø  Ο κόσμος όταν κατεβαίνει από το λεωφορείο λέει «thank you» στον οδηγό.

Ø  Ένα πακέτο τσιγάρα στοιχίζει πάνω από 13$ και ο καπνός έως και 35$ (άτιμη κοινωνία).

Ø  Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν ξυπόλυτοι στους δρόμους(δεν αστειεύομαι).

Ø  Η στολή που φορούν οι αστυνομικοί στο Σύδνεϋ είναι πανομοιότυπη με αυτή της ελληνικής αστυνομίας - τρομακτικότατον.

Ø  Για να καταλάβεις έναν Ασιάτη όταν μιλάει αγγλικά, θες διερμηνέα (χωρίς παρεξήγηση).

Ø  Μερικοί άνθρωποι όταν περπατούν στο δρόμο ταυτόχρονα διαβάζουν και βιβλίο χωρίς να χάνουν τον προσανατολισμό τους – δεν έχω καταλάβει ακόμη πως το κάνουν.

Ø  Οι οδηγοί σταματούν στις διαβάσεις από χιλιόμετρο.

Ø  Οι ποδηλάτες φορούν κράνος – πάντα.

Ø  Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτήν την πόλη που να μην έχει i – phone και το κατάστημα της Apple πάντα γεμάτο.

Ø  Μια συναυλία στο Σύδνεϋ (ακόμη και για τη Θώδη) στοιχίζει πάνω από 80$.

Ø  Οι φοιτητές (στο UTS) έχουν από 3 δουλειές (τουλάχιστον) ο καθένας.

Ø  Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα αδέσποτος σκύλος – μόνο possum.

Ø  Τα νυχτερινά μαγαζιά – club, pub, bar – κλείνουν στις 12 τα μεσάνυχτα (και όλοι είναι ήδη μεθυσμένοι).

Ø  Δεν υπάρχει Αυστραλέζικο παραδοσιακό φαγητό. Μόνο Ασιατικά όλων των ειδών – ταϊλανδέζο, κινέζικο, γιαπωνέζικο, βιετναμέζικο.

Ø  Υπάρχει ένα μαγαζί – σήμα κατατεθέν της πόλης – ονόματι MAX BRENNER, το οποίο είναι ο παράδεισος της σοκολάτας.

Ø  Τα φανάρια για τους περαστικούς όταν ανάβουν βγάζουν έναν ιδιαίτερο και αστείο ήχο (για τους τυφλούς).

Ø  Οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο σε γλείφουν, όχι εσύ αυτούς. Και σε παρακαλούν να σε βοηθήσουν.

Ø  Στη σχολή δημοσιογραφίας δεν έχουν ποτέ περίοδο εξεταστικής – που σημαίνει μαθήματα δημοσιογραφικά και όχι παπαριές (βλ. Παπανικολάου).

Ø  Στα τοπικά παζάρια μπορείς να βρεις τα καλύτερα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ – και όχι κάλτσες για τον πατέρα και τη γιαγιά.

Ø  Υπάρχουν καταστήματα ρούχων με μεταχειρισμένα ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ (έως και 10 ετών) τα οποία αγγίζουν τις τιμές των Dior, Chanel κλπ. – θεωρούνται πολύ “in” παρόλο που βρωμάνε.

Ø  Οι Νεοζηλανδοί για τους Αυστραλούς, είναι ότι για εμάς οι Πόντιοι και οι ξανθές μαζί.

Ø  Δεν υπάρχουν μάρκες όπως Zara, Pull & Bear, Bershka, H & M κλπ. Ούτε Accessorize ούτε Body Shop.

Ø  Τα McDonalds τρώγονται και είναι και νόστιμα.

Ø  Ο φραπές (frappe) είναι στην ουσία milkshake φρούτων – Η απογοήτευση.

Ø  Η λέξη “moist” είναι απαγορευμένη.

Ø  Η πιο κοντινή μεγάλη πόλη στο Σύδνεϋ είναι δύο ώρες, με το αεροπλάνο.

Ø  Τα καγκουρό στην Αυστραλία είναι όπως τα αδέσποτα στην Ελλάδα, παντού. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: στους επαρχιακούς δρόμους της Ελλάδας υπάρχουν πινακίδες προσοχής για αγελάδες, κατσίκες κλπ. εδώ έχουν με καγκουρό.

Ø  Στους δρόμους του Σύδνεϋ υπάρχουν αμέτρητα αποτσίγαρα.

Ø  Κάθε σπίτι έχει το δικό του κάδο ανακύκλωσης.

Ø  Η πλειοψηφία των Αυστραλών δεν ξέρουν την Κύπρο – αίσχος.

Ø  Οι άνθρωποι – κυρίως οι φοιτητές - γλεντούν μέχρι πρωίας μόνο τις Τετάρτες – ακόμη δεν κατάλαβα γιατί.

Ø  Η δεκαετία του 90 – όσον αφορά τις στιλιστικές επιλογές των νέων – ζωντανεύει στους δρόμους της πόλης.

More than savage thoughts

Δε σκέφτεσαι. Δε σκέφτεσαι. Δεν υπάρχεις. Δε ζεις. Έχεις χαθεί ανάμεσα στις ξεχασμένες αναμνήσεις του παρελθόντος και οι σκέψεις για το μέλλον είναι μακρινές και σχεδόν απραγματοποίητες στα μάτια σου… δεν ονειρεύεσαι, δε ζεις. Γιατί; Δεν ξέρεις την απάντηση, ποτέ δεν την έμαθες. Είναι κάτι που δυστυχώς δεν ελέγχεται, κάτι που δε διορθώνεται ό, τι και να κάνεις, κάτι που θα μείνει για πάντα μέχρι να το σκοτώσεις ή να σε σκοτώσει.

Πέφτεις, πέφτεις σε λήθαργο και δεν ξυπνάς. Δεν μπορείς. Ό, τι και να κάνεις δεν έχει σημασία, έχεις χάσει το νόημα σου, έχεις χάσει την «μπάλα», τον εαυτό σου. Όλα σου φαίνονται αδιάφορα, χωρίς νόημα. Όταν οι άλλοι σου μιλούν εσύ ακούς απλά θόρυβο, όχι λόγια. Όταν οι άλλοι σου γελούν πιέζεις τον εαυτό σου να ανταποδώσεις το χαμόγελο, να μη δείξεις αγενής, ντροπή! Να μη δείξεις ότι απλά βουλιάζεις. Βουλιάζεις σε μία άβυσσο που εσύ έφτιαξες για τον εαυτό σου, για να νιώθεις ασφάλεια. Σε μια άβυσσο γεμάτη σαπίλα και μαυρίλα, γεμάτη αδιαφορία και κενό. Γεμάτη θάνατο.

Είναι εσύ, ο εαυτός που παλεύει ξανά να σε ρίξει, να σε μειώσει, να σε σκοτώσει. Δεν αντέχεις να τον παλεύεις, είναι πολύ δυνατός, απλά αφήνεσαι, και όταν αφήνεσαι απλά σε ρουφάει, εσένα και ό, τι έχει απομείνει από εσένα. Όλα τα κομμάτια που κατάφερες να χτίσεις εις ένα και μοναδικό δημιούργημα, το νέο σου εαυτό, όλα γκρεμίζονται, λιώνουν, σαπίζουν, πεθαίνουν. Όλα.

Και τώρα τι; Δεν θα ξαναπροσπαθήσεις; Δεν ξέρεις. Αφήνεσαι, αφήνεσαι, βουλιάζεις. Ίσως αύριο να είναι μια καινούργια μέρα, με νέο μυαλό και ζωή. Ίσως, ίσως, ίσως. Καληνύχτα εαυτέ μου, ονειρέψου. Ονειρέψου ότι όλα αυτά είναι ένα κακό όνειρο και όταν θα ξυπνήσεις όλα θα έχουν ξεχαστεί, κοιμήσου. Κοιμήσου στην αγκαλιά του Ορφέα, στη μελωδία της άρπας του που σε ταξιδεύει με τη μορφή του μαγικού Chopin. Απλά κοιμήσου. Καληνύχτα εαυτέ μου. Καληνύχτα.  

Behold THE Truth

Πάντα χρειάζεσαι χρόνο για τον εαυτό σου, χρόνο να σκεφτείς, να ηρεμήσεις. Να δεις πού βρίσκεσαι, τι έχεις καταφέρει έως τώρα και τι σχεδιάζεις να καταφέρεις. Κοιτάς πίσω, όσα άφησες για να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, για όλα όσα είπες «μπορούν να περιμένουν». Ναι μπορούν να περιμένουν, αλλά εσύ δε θα είσαι ποτέ η ίδια, έχεις ήδη αλλάξει, έχεις ήδη μεταμορφωθεί στον καινούργιο σου εαυτό, και όταν γυρίσεις τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για εσένα. Και τότε θα πρέπει να σκεφτείς το μέλλον. Το μέλλον που τόσο σε φοβίζει αλλά ταυτόχρονα σε εξιτάρει, τόσο δυνατά που δεν μπορείς να αναπνεύσεις, γιατί τώρα ξέρεις για τι είσαι ικανή. Είσαι ικανή για τα πάντα, μπορείς να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, ακόμη και αν είσαι μόνη σου, ποτέ δεν σε τρόμαξε η μοναξιά, ίσα ίσα την αγαπάς.

Τώρα είσαι σε μια παραλία σκεπτόμενη όλα αυτά, διαβάζεις το βιβλίο σου που μιλά για ελπίδα και για πίστη. Σταματάς λίγο και φωτογραφίζεις δύο παιδιά που τρέχουν στην παραλία με τη σανίδα τους, το ένα τραβάει το άλλο, τόσο χαρούμενα που δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις και εσύ. Γυρνάς πίσω στην πέτρα που διάλεξες σήμερα να γίνει η φίλη σου, ξαναρχίζεις το διάβασμα, αλλά σταματάς. Νιώθεις τα μάτια σου να καίνε, η ανάσα σου γίνεται πιο γρήγορη, οι σφυγμοί σου ταχύτεροι και καυτά δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό σου. Κλαις και δε σε νοιάζει που άνθρωποι γύρω σου σε κοιτούν απορημένοι, κλαις – όχι γιατί είσαι μόνη σου – αλλά γιατί νιώθεις ευγνώμων. Ευγνώμων προς το Θεό που σου έδωσε αυτήν την ευκαιρία να ζήσεις πράγματα που άλλοι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν. Ευγνώμων που ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε σκέφτονται μέρα νύχτα, που αγωνιούν για σένα, που σε αγαπούν.

Και κλαις, σα μικρό παιδί γιατί ναι αυτό είναι ευτυχία, να ξέρεις ότι κάπου σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει η μητέρα σου, ο πατέρας σου, τα αδέρφια σου, η οικογένειά σου, οι πολυλατρεμένοι φίλοι σου, που ξέρεις ότι ό, τι και να κάνεις θα σε αγαπούν μέχρι το τέλος. Γιατί η φιλία δεν μετριέται με λόγια, αλλά με αληθινές πράξεις. Και νιώθεις τέτοια χαρά γιατί ξέρεις ότι έχεις τέτοιους ανθρώπους, από το λύκειο, από το πανεπιστήμιο, από τα φοιτητικά σου χρόνια που τόσο λάτρεψες, τόσο γέλασες και έκλαψες. Και είναι από τις ελάχιστες φορές που κλαις από χαρά, και αντιλαμβάνεσαι ότι το μέγα λάθος που πάντα έκανες είναι να θες παραπάνω, παραπάνω αγάπη, προσοχή, φιλία, έρωτα.

Και όμως δε χρειάζεσαι τίποτα από όλα αυτά, τα έχεις ήδη όλα. Ίσως όχι τον έρωτα αλλά δεν έχει σημασία, δε σε νοιάζει για αυτό, όχι πια, γιατί είναι το τελευταίο που σκέφτεσαι. Ο έρωτας ποτέ δεν σε δέχτηκε και εσύ ποτέ δεν τον παρακάλεσες. Δίκαιο. Υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο τον παραδέχεσαι και τον λατρεύεις. Το πόσο χαρούμενους κάνει ανθρώπους που αξίζουν να είναι ερωτευμένοι και αυτό το κατάλαβες τις τελευταίες μέρες, πως μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Δε ζηλεύεις, κάποτε το είχες και αυτό, και ίσως κάπου υπάρχει και για εσένα το άλλο σου μισό. Απλά χαίρεσαι, νιώθεις ανείπωτη χαρά όταν βλέπεις τους άλλους να είναι και αυτοί τόσο χαρούμενοι. Όχι δεν είσαι αγία, απλά κάνεις τα πάντα για να είναι οι γύρω σου χαρούμενοι γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι είσαι και εσύ ευτυχισμένη.

Και ναι αντιλαμβάνεσαι για κάποιους ανθρώπους πόσο αξίζουν μόνο όταν τους «χάσεις». Και κλαις, κλαις και κοιτάς ψηλά στον ουρανό λέγοντας, δεν μπορεί να νιώθω τόση χαρά, όχι εγώ. Και όμως. Πάντα ένιωθες ότι δεν την άξιζες, γιατί; Πάντα είχες αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου και δεν το αναγνώριζες, και έκανες τόσα λάθη πληγώνοντάς τους, μαζί και εσένα. Πόσο πικρά μετανιώνεις για αυτό, πόσο εγωίστρια ήσουν. Πάει όμως πέρασε, ήταν δίπλα σου στις δύσκολες στιγμές, εκεί σα φύλακες άγγελοι να σου θυμίζουν ότι θα είναι για σένα, δίπλα σου οποτεδήποτε, όπως και εσύ για αυτούς. Πολλές φορές σκέφτεσαι τι θα έκανες χωρίς αυτούς και τι θα κάνεις αν ποτέ τους χάσεις, ίσως είναι το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει.

Σηκώνεσαι και αποφασίσεις να περπατήσεις. Παίρνεις το μονοπάτι του Εθνικού Πάρκου χωρίς καμία σκέψη και με τη φωτογραφική στα χέρια είσαι έτοιμη για μία ακόμη περιπέτεια. Περπατάς και απολαμβάνεις τη φύση, πόσο υπέροχα διαφορετική είναι αυτή η χώρα! Απίστευτα όμορφη αλλά νιώθεις μια μικρή μελαγχολία γιατί θα ήθελες, να όλα αυτά να μπορούσες να τα δείξεις σε όλους έτσι όπως τα βλέπεις εσύ τώρα! Ναι έχεις τη φωτογραφική σου αλλά καμία φωτογραφία δε μπορεί να αποτυπώσει την ομορφιά της φύσης όπως το κάνουν τα ανθρώπινα μάτια. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι η φύση αποφασίζει να σου δείξει τη δύναμη της. Σα να σου λέει «θαύμασε το πόσο μικρή και ανήμπορη είσαι όταν δεν έχεις τα ανθρώπινα κατασκευάσματα να σε προστατεύουν από την οργή μου» (βλ. στέγαση, ομπρέλα, παλτό κλπ.), ίσως ήταν από τις πιο δυνατές βροχές που έζησες ποτέ. Μέσα στο απότομο μονοπάτι, μόλις που άρχιζε να σκοτεινιάζει και εσύ το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν απλά να συνεχίζεις να περπατάς. Ήταν απλά υπέροχο. Η βροχή σε είχε κάνει τόσο μούσκεμα που δε σε ένοιαζε, τα πόδια σου είχαν πρηστεί από το περπάτημα και το δύσβατο έδαφος και εσύ απλά γελούσες. Ένιωθες τη φύση μέσα στα σωθικά σου και όσο και αν το κορμί σου δεν το άντεχε, η ψυχή σου απλά το καταχαιρόταν! Τώρα είμαι πλέον σίγουρη ότι η δύναμη της ψυχής είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε αδυναμία του σώματος.  


Εκείνη η μέρα ίσως ήταν από τις πιο όμορφες της ζωής σου, ήρθες αντιμέτωπη με τη δική σου πραγματικότητα, αντιλήφθηκες τι είναι σημαντικό στη ζωή σου, τι λάθη έκανες και στο τέλος ήρθε η βροχή να ξεπλύνει το σώμα σου και την ψυχή σου από ότι κακό έκανες ποτέ, σαν εξαγνισμός. Εξαγνισμός του έξω αλλά και του έσω σου. Σαν να ξαναγεννήθηκες, ένιωσες τη ψυχή σου  να αιωρείται για μια στιγμή και μετά απλά επέστρεψε μέσα σου καινούργια, ξεπλυμένη από όλες σου τις αμαρτίες, λες και ο Θεός εκείνη τη στιγμή να συνωμότησε με τη φύση για σένα. Ίσως και ναι να το έκανε. Δεν έχει σημασία γιατί εσύ το πιστεύεις και αυτό σου δίνει ελπίδα, ελπίδα ότι ό, τι και να ζήσεις ποτέ, όσο μακριά και να είσαι, δε θα είσαι ποτέ μόνη σου, γιατί έχεις όλα όσα χρειάζεσαι, την υγεία σου, ανθρώπους να σ’ αγαπούν και έναν Θεό που κάθε φορά θα σε εξαγνίζει από όλες σου τις αμαρτίες.