Η εκκωφαντική σιωπή σπάει τα φράγματα της νόησης. Όπως και η
συννεφιά. Έτσι όμορφη και μόνη που είναι επιτρέπει σε αυτούς που την κοιτούν να
νιώσουν λίγη από τη μελαγχολία της. Γιατί και αυτοί που την κοιτούν θλίβονται
μέσα στα θρύψαλα της ύπαρξής τους. Μόνοι, όπως είμαστε όλοι στην όψη του
Θανάτου.
Όταν περπατώ επάνω στα σύννεφα, νιώθω στις άκρες των ποδιών
μου έναν ελαφρύ πόνο. Είναι όμορφος πόνος και δεν προκαλεί δυσφορία. Προκαλεί
ένα μούδιασμα στο μυαλό μου, σαν εκείνο όταν ονειρεύεσαι ξυπνητός.
 |
| Γιατί η Σιωπή σου αποκαλύπτει την Αλήθεια |
Μέσα στη σιωπή των όλων, αλλά και τη δική μου,
αντιλαμβάνομαι τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή. Δίχως μουσικές, δίχως
θορύβους, μονάχα σιωπή. Τόσο δυνατή που είναι ικανή να σπάσει το φράγμα της ηρεμίας.
Μαζί με τον πόνο δημιουργούν τεράστια κενά, που όμως ενώνονται για να φτιάξουν
ένα ατέρμονο συλλογικό πάζλ αυτογνωσίας.
Ίσως είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό, μα σκέψου πόσο πιο
κατανοητή είναι η ζωή όταν υπάρχει ησυχία. Όλα ξαφνικά βρίσκουν το νόημά τους. Όταν
κανείς δε μιλά και μονάχα στέκεται και κοιτά. Μόνος ή μαζί με άλλους, γιατί και
η σιωπή μοιράζεται.
Σπασμένη σε χίλια κομμάτια είναι ικανή να λυγίσει και «σίδερα». Όμως η σιωπή τρομάζει
μονάχα τους βιαστικούς. Μία στιγμή, ένα λεπτό, σταμάτα να τρέχεις και άκου λίγο
τη σιωπή. Γιατί αυτά που θα σου πει θα τα κρατήσεις μία ζωή φυλαγμένα από τους άγρυπνους
ρυθμούς της ζωής. Και θα έρθει και εκείνη η στιγμή που θα αναπολήσεις εκείνες τις
στιγμές του τίποτα. Τις στιγμές της αληθινής Σιωπής.
Όμως να ξέρεις πως η σιωπή λέει πάντοτε την αλήθεια. Δεν κρύβεται
πίσω από δικαιολογίες, πίσω από τραγούδια. Είναι απότομη και ειλικρινής. Σαν
τον καθρέφτη που κοιτάς τα βραδιά.
Για αυτό να είσαι έτοιμος να δεχθείς την όποια Σιωπή, χωρίς
ενδοιασμούς, χωρίς φόβο. Δέξου την με την καρδιά σου. Όπως θα δεχόσουν την φασαρία
στο μυαλό σου, έτσι δέξου και τη σιωπή στο συνειδητό σου. Γιατί όλα έχουν νόημα
όταν είναι σιωπηλά και πονάνε.
