Κάτι καλοκαίρια να θυμάμαι...

Ωραία είναι αυτά τα καλοκαίρια στα ακρογιάλια, με τη μυρουδιά της άμμου στο σώμα σου να σε μεθάει και την αλμύρα να σου ομορφαίνει την επιδερμίδα. Ωραίες στιγμές και νότες ευτυχίας που χάνονται και ξεχνιούνται εύκολα στο πέρασμα του χρόνου. Μπορεί να ξεχάσεις το πώς μύριζες, τη γεύση της θάλασσας κα την αλμύρας, την αίσθηση της άμμου επάνω σου, αλλά ποτέ μα ποτέ δε μπορείς να ξεχάσεις το αίσθημα αυτό του αέναου καλοκαιριού και της ανεμελιάς. Αχ καλοκαίρι, μου λείπεις... 

Κάτι να θυμάμαι

Λατρεύω τη μυρωδιά του Απριλιάτικου γρασιδιού, την αίσθηση αυτή του επερχόμενου καλοκαιριού, που ξέρεις ότι θα σε ταλαιπωρήσει, κι όμως το αγαπάς τυφλά. Μου αρέσει αυτή η νοσταλγία για το χειμώνα που έφυγε, αλλά πιο πολύ αυτή η προσμονή για τις ανοιξιάτικες μυρουδιές των φρεσκοβρεμμένων λουλουδιών και των αχόρταγων μεθυσμένων ανέμων. Τι εκνευριστικά όμορφη εποχή η τωρινή. Τόσο όμορφη εποχή που μοιάζει κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά που τη ζεις κι η τελευταία συνάμα. Και όμως, κάθε φορά έχει την ίδια αίγλη, την ίδια γοητεία.